Joan den 2014ko urriaren 2an, Kepa Apostolu deunaren parrokian, Jose Antonio Pagolak “Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción” izenburuko itzaldia eman zigun.
Hemen sakatuz hartaz goza dezakezue.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagolaren homiliak.
Igandeko izenburuan "klik" egin, José Antonio Pagolaren homiliak irakurtzeko, partekatzeko, jaisteko edo inprimatzeko. Baita ere goiko menuan A Zikloa, B Zikloa edo C Zikloa aukeratu, zikloaren homiliak irakurtzeko.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Kristoren Gorputz eta Odol Guztiz Santua (A)
EBANJELIOA
Nire gorputza
benetako janari baita, eta nire odola benetako edari.
+ Jesu Kristoren
Ebanjelioa San Joanen liburutik 6, 51-58
Egun haietan, Jesusek esan zien Judutarrei:
«Neu naiz zerutik jaitsia den ogi bizia; ogi
honetatik jaten duenak betiko bizia izango du. Eta nik emanen dudan ogia nire
gorputza da, mundua bizi dadin emana».
Hitz hauek eztabaida gogorra sortu zuten
entzuleen artean. Honela zioten:
–Nola eman diezaguke honek bere gorputza
jaten?
Jesusek esan zien:
–Bene-benetan diotsuet: Gizonaren Semearen
gorputza jaten eta haren odola edaten ez baduzue, ez duzue bizirik izango
zeuengan. Nire gorputza jaten eta nire odola edaten duenak betiko bizia du, eta
neuk piztuko dut azken egunean.
Zeren nire gorputza benetako janari baita,
eta nire odola benetako edari. Nire gorputza jaten eta nire odola edaten duena
nirekin bat eginda dago, eta ni berarekin.
Bizia duen Aitak bidali ninduen eta hari
esker dut nik bizia; halaxe, ni jaten nauenak ere niri esker izango du bizia.
Hau da zerutik jaitsi den ogia; ez da zuen gurasoek jan zutena bezalakoa, haiek
hil egin baitziren; ogi honetatik jaten duenak betiko bizia izango du.
Jaunak esana
HOMILIA
2017ko ekainaren 18a
PLANTO EGINIK
Frantzisko
aita santua errepikatu eta errepikatu ari da, beldurra, duda-muda,
ausardia-falta… eragozpen gerta daitezkeela gaurko egungo Elizak beharrezkoa
duen berrikuntza eragiteko. «Ebanjelioaren poza» delako bere Erreguan hau
esatera iritsi da: beldurrak jota geratzen bagara, «Elizak agor eta antzu nola
planto egiten duen begira» gelditzeko arriskua bizi dukegula.
Hitz horiek
zer pentsa ematen dute. Zer hauteman dezakegu geure artean? Mugitzen al gara
geure kristau-elkarteetan fedea biziberritu dadin ala Frantziskok aipatzen duen
«agor eta antzu planto egite» horri begira gelditurik jarraitzen dugu? Non
aurki genezake indarrik erreakzionatzeko?
Kontzilioaren
ekarpen handietako bat izan zen mezaren inguruan aldaketa hau eragitea: «meza»
agindu sakratu bat betetzeko agindu indibidualtzat hartzeari utzi, eta elkarte
osoaren ospakizun pozgarri bezala bizitzearen «eukaristiatzat» hartzea, fedea
elikatzeko, anai-arreba artekotasunean haziz joan eta Kristoganako esperantza
biziberritzeko.
Dudarik
gabe, azken urte hauetan, urrats oso garrantzizkoak egin ditugu. Oso urrun
gelditu dira latinez ospatutako meza haiek, zeinetan apaizak «esan» egiten
baitzuen meza eta kristau-herriak «entzun» egiten baitzuen meza edota «egon»
egiten baitzen ospakizunean. Baina ez ote dugu jarraitzen geure eukaristia
ohikeriaz eta era aspergarrian ospatzen?
Hor dago
ukaezineko gertaera bat. Jendea urrunduz doa, modu geldiezinean, igandekoa
bizitzetik; hain juxtu, gure ospakizunetan aurkitzen ez duelako ez girorik, ez
hitz argirik, ez erritu adierazlerik, ez onarpen kitzikatzailerik, bere fede
ahul eta duda-mudazkoa elikatzeko behar duena.
Inondik ere,
guztiok, artzain eta fededun, behar dugu galdera egin: zer ari gara egiten,
eukaristia izan dadin, Kontzilioak nahi duen bezala, «kristau-elkartearen
bizitza osoaren erdigune eta gailur?» Nolatan gelditu da hierarkia hain isil,
hain mugigaitz? Nolatan ez dugu agertzen fededunok geure kezka eta geure mina
indar handiagoz?
Larria da
arazoa. «Planto eginik» jarraitu behar ote dugu eukaristia modu honetan
ospatuz, gaur egungo gizon-emakumeak hain eskas erakartzen dituen modu honetan?
Mendez mende errepikatzen ari garen liturgia-modu hau ote da hobekien laguntzen
ahal diguna, Jesusen afari gogoangarri hura eguneratzeko, zeinetan biltzen
baita era miresgarrian gure fedearen muina?
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
HOMILIA
2014ko ekainaren 22a
PLANTO EGINIK
Frantzisko
aita santua errepikatu eta errepikatu ari da, beldurra, duda-muda,
ausardia-falta… eragozpen gerta daitezkeela gaurko egungo Elizak beharrezkoa
duen berrikuntza eragiteko. «Ebanjelioaren poza» delako bere Erreguan hau
esatera iritsi da: beldurrak jota geratzen bagara, «Elizak agor eta antzu nola
planto egiten duen begira» gelditzeko arriskua bizi dukegula.
Hitz horiek
zer pentsa ematen dute. Zer hauteman dezakegu geure artean? Mugitzen al gara
geure kristau-elkarteetan fedea biziberritu dadin ala Frantziskok aipatzen duen
«agor eta antzu planto egite» horri begira gelditurik jarraitzen dugu? Non
aurki genezake indarrik erreakzionatzeko?
Kontzilioaren
ekarpen handietako bat izan zen mezaren inguruan aldaketa hau eragitea: «meza»
agindu sakratu bat betetzeko agindu indibidualtzat hartzeari utzi, eta elkarte
osoaren ospakizun pozgarri bezala bizitzearen «eukaristiatzat» hartzea, fedea
elikatzeko, anai-arreba artekotasunean haziz joan eta Kristoganako esperantza
biziberritzeko.
Dudarik
gabe, azken urte hauetan, urrats oso garrantzizkoak egin ditugu. Oso urrun
gelditu dira latinez ospatutako meza haiek, zeinetan apaizak «esan» egiten
baitzuen meza eta kristau-herriak «entzun» egiten baitzuen meza edota «egon»
egiten baitzen ospakizunean. Baina ez ote dugu jarraitzen geure eukaristia
ohikeriaz eta era aspergarrian ospatzen?
Hor dago
ukaezineko gertaera bat. Jendea urrunduz doa, modu geldiezinean, igandekoa
bizitzetik; hain juxtu, gure ospakizunetan aurkitzen ez duelako ez girorik, ez
hitz argirik, ez erritu adierazlerik, ez onarpen kitzikatzailerik, bere fede
ahul eta duda-mudazkoa elikatzeko behar duena.
Inondik ere,
guztiok, artzain eta fededun, behar dugu galdera egin: zer ari gara egiten,
eukaristia izan dadin, Kontzilioak nahi duen bezala, «kristau-elkartearen
bizitza osoaren erdigune eta gailur?» Alabaina, aski ote da parrokien borondate
ona edota bakar batzuen sormen bakana, eraberritzeko beste irizpiderik gabe?
Jaunaren
Afaria gauza inportantegia da, «galtzen» jarrai dezan uzteko, nolatan «agor eta
antzu planto egiten duen» begira geldituz. Ez ote da eukaristia
kristau-bizitzaren erdigunea? Nolatan gelditu da hierarkia hain isil, hain
mugigaitz? Nolatan ez dugu agertzen fededunok geure kezka eta geure mina indar
handiagoz?
Larria da
arazoa. «Planto eginik» jarraitu behar ote dugu eukaristia modu honetan
ospatuz, gaur egungo gizon-emakumeak hain eskas erakartzen dituen modu honetan?
Mendez mende errepikatzen ari garen liturgia-modu hau ote da hobekien laguntzen
ahal diguna, Jesusen afari gogoangarri hura eguneratzeko, zeinetan biltzen
baita era miresgarrian gure fedearen muina?
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
HOMILIA
2011ko ekainaren 26an
JESUSEN
OROITZAPENA BIZIBERRITU
Mezaren krisia da, segur aski,
gaur egungo kristautasunean bizitzen ari garen krisiaren ikurrik
adierazgarriena. Gero eta begi-bistagokoa da: eukaristiaren errituala leial
betetzea, mendetan barna eratua izan den bezala, ez da aski Kristorekiko
bizi-harremana elikatzeko, gaur egungo Elizak behar duen moduan.
Hainbat kristauk igandeko meza
alde batera uztea, gazteen absentzia orokortua, ospakizuna ulertzeko eta dastatzeko
gai ez direlako, leialtasun eredugarriz mezara joaten jarraitzen dituztenen
kexuak eta eskakizunak: hori guztia ari zaigu oihu egiten, esanez Elizak bere
elkarteen erdian sakramentu-esperientzia biziagoa eta sentituagoa behar duela.
Halere, ematen du inor ez dela
sentitzen gertatzen ari denaren erantzule. Inertziaren, koldarkeriaren edo
alferkeriaren biktima gara. Halako batean, agian ez hain berandu, Eliza ahulago
eta pobreago baina eraberritzeko gaiago izango den batek ekingo dio
eukaristiaren errituala eraldatzeari, eta hierarkiak baitaratuko du bere
apostolutar erantzukizuna erabakiak hartzeko, gaur egun planteatzera ere
ausartzen ez garen erabakiak bestalde.
Bitartean
ezin geldi gintezke besoak tolesturik. Egunen batean Jaunaren Afariaren berrikuntza
liturgikoa gertatu bada, kristau-elkarteetan beste giro bat sortu beharrean
gara. Askoz ere era biziagoan sentitu beharko genuke Jesusen oroitzapena
egiteko premia; baita oroitzapen hori geure esperientzia erlijiosoa sakon
eraldatzeko oinarri bihurtzea ere.
Azken Afaria Jesusen keinu
pribilegiatua da. Hartan, heriotza hurbil sumaturik, bere bizitza osoa zer izan
den eta gurutzean hiltzea zer izango den laburbildu nahi izan du. Afari hartan
bildu eta jarri zuen agerian bere existentzia guztiaren eduki salbatzailea:
Aitari dion maitasuna eta gizakiari dion errukia, azkeneraino eramana.
Horregatik da hain garrantzizkoa
eukaristia bizi-bizi ospatzea. Hartan Jesus gure artean izatea gertaberritzen
dugu. Jesusek, Aitaren egitasmoari bete-betean eta leialtasun biziz atxikirik,
bere bizitzaren azkenean bizi izan zuena berregitea dugu esperientziarik
pribilegiatuena; horren premia dugu Jesusi jarraitzea eta Erreinuari bideak
irekitzeko gure lana elikatzeko.
Barruagotik hartu behar dugu
Jesusen agindu hau: «Egizue hau nire oroigarri». Zailtasun, oztopo eta
egoskortasunen artean, gogor jokatu beharra dugu ahaztearen aurka. Egiatasun
eta zinezkotasun handiagoz egin behar dugu Jesusen oroitzapena. Eukaristia
ospatzea biziberritu eta eraberritu beharra dugu.
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
José
Antonio Pagola Itxaldiaren Bideoak ikusteko:
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Iruzkinen argiltapenak blogaren administratzailaren onarpena eskatuko dute.