José Antonio Pagolaren homiliak.
Igandeko izenburuan "klik" egin, José Antonio Pagolaren homiliak irakurtzeko, partekatzeko, jaisteko edo inprimatzeko. Baita ere goiko menuan A Zikloa, B Zikloa edo C Zikloa aukeratu, zikloaren homiliak irakurtzeko.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
2013ko abenduaren 1a
Abendualdiko 1. Igandea (A)
EBANJELIOA
Zain egon prest egoteko.
Mateo 24,37-44
Egun haietan, Jesusek esan die bere
irakasleei: Noeren garaian bezala gertatuko da Gizonaren Semearen etorrerakoan.
Uholdearen aurretik, jan-edanean ziharduen
eta ezkondu egiten zen jendea, Noe ontzian sartu zen arte; eta ez ziren
konturatu, uholdea iritsi eta denak eraman zituen arte. Gauza bera gertatuko da
Gizonaren Semearen etorrerakoan ere. Soroan izango diren bi gizonetatik, bata
eraman eta bestea utzi egingo dute; errotan ehotzen ariko diren bi
emakumeetatik, bata eraman eta bestea utzi egingo dute. Zain egon, beraz, ez
baitakizue zein egunetan etorriko den zuen Jauna.
Gogoan hartu hau: etxeko nagusia, lapurra
gaueko zein ordutan etorriko den jakingo balu, zain egongo litzateke eta ez
luke etxea zulatzen utziko.
Prest egon, bada, zuek ere, gutxien uste
duzuen orduan etorriko baita Gizonaren Semea.
Jaunak esana.
HOMILIA
2013ko abenduaren 1a
BEGIAK
IREKIRIK
Lehen kristau-elkarteek urte oso
latzak bizi izan zituzten. Erromaren Inperio handi hartan galdurik, gatazka eta
pertsekuzio artean, kristau haiek indarra eta arnasa bilatzen zuten, Jesusen
berehalako etorreraren zain eta haren hitz hauek gogoan: Egon erne. Bizi esna.
Ukan begiak irekirik. Bizi adi-adi.
Ba al dute guretzat garrantzirik
esna bizitzeko Jesusen hitz horiek? Zer da gaur egun kristauentzat Jainkoagan
esperantza jartze hori, begiak irekita biziz? Geure mundu sekular honetan, gai
izango ote gara behin betiko alde batera uzteko azken zuzenbidea Jainkoa izango
den esperantza, inolako errurik gabe sufritzen ari diren biktima errugabe
horiei dagokienez?
Hain juxtu, kristau-esperantza
faltsu bihurtzeko erarik errazena da hori: geure betiko salbazioa Jainkoagandik
espero izatea, munduan orain berean den sufrimenduari ezikusiarena eginez. Egun
batean aitortu beharra izango dugu geure itsutasuna Kristo Epailearen aurrean:
Noiz ikusi zintugun goseak edo egarri, arrotz eta biluzik, gaixo edo kartzelan,
eta guk arretarik eskaini ez? Horixe izango da gure azken elkarrizketa
Jesusekin, baldin eta begiak itxita bizi bagara.
Esnatu beharra dugu eta begiak
ondo ireki beharra. Azti bizi beharra, geure probetxu eta kezka koxkorrak baino
harago begiratzeko. Kristauaren esperantza ez da jarrera itsu bat, ez ditu
ahazten inoiz ere sufritzen ari direnak. Kristau-espiritualitatea ez datza nork
bere barnera begiratze hutsean; aitzitik, bere bihotza arretatsu du bere zorian
bazter utziak direnei dagokienez.
Kristau-elkarteetan gero eta
ardura handiagoa bizi behar dugu, geure bizimoldeak pobreez axolagabetzera eta
ahaztera eraman ez gaitzan. Ezin bil-bil gaitezke goxo-goxo geure erlijioan,
egunero goseak hiltzen ari direnen garrasia ez entzuteko. Ez dugu zilegi geure
errugabetasun-ilusioari laineza ematea, geure patxada defenditzeko.
Jainkoarekiko esperantza, lur
honetan ezer espero ezinik bizi direnez ahazten den hura, ez ote dugu hartu
behar kosta ala kostako optimismo baten bertsio erlijiosotzat, argitasunik eta
erantzukizunik gabe bizitakotzat? Sufritzen ari direnei ezikusiarena eginez
nork bere betiko salbazioa bilatzea, ez ote dugu eman behar «haratagora
luzatutako egoismo» sotiltzat?
Segur aski, munduan den egundoko
sufrimenduaz jendeak bizi duen sentiberatasun koxkorra da gaur egungo
kristautasunaren zaharkitzearen seinalerik larriena. Frantzisko aita santua,
«Eliza pobreagoa eta pobreenagoa» aldarrikatzen duenean, ari zaigu hots egiten
bere mezurik garrantzizkoena ongizatearen lurraldeetako kristauei.
José Antonio Pagola
HOMILIA
2010eko azaroaren 28
ALDIEN
SEINALEAK
Askotariko eran agertu dute
ebanjelioek Jesusek behin eta berriz egindako deia, aldien seinaleei buruz
esna, adi eta arretatsu bizi gaitezen. Hasiera hartan, lehen kristauek
garrantzi handia eman zioten «adi egote» horri, berehala gertatzekoa omen zen
Jaunaren etorrerarako prest egon ahal izateko. Geroago, argi ikusi zuten ezen
ezinbestekoa dela aro bakoitzeko seinaleei buruz azti eta adi egon beharra,
historian barna Jesusi leial atxiki ahal izateko.
Hona nola agertu duen Vatikano
II.ak kezka hau: «Elizak etengabeko eginbeharra du aro honetako seinaleak miatu
eta Ebanjelioaren argian interpretatzea, momentuko belaunaldira egokituz,
gizadiak egungo eta geroko biziaren zentzuaz izan ohi dituen betiko galderei
erantzun ahal izateko...».
Aldi hauetako seinaleen artean,
Kontzilioak gertaera mingarri hau aipatu du: «Haziz doa egunez egun, izatez,
erlijioa bazter uzten ari den jendetzaren fenomenoa». Nola ari gara irakurtzen
seinale larri hau? Jabetu al gara gertatzen ari den horretaz? Aski ote da hori
guztia materialismoari, sekulartzeari eta Jainkoarekiko ukapen sozialari
leporatzea? Ez ote gara entzun beharrean Eliza baitan konbertsiorako deia?
Jenderik gehienak isil-isilik
alde egin du, batere zaratarik gabe. Beti egon izan dira mutu Elizan. Inork ez
die galdetu izan garrantzizko ezertaz. Inoiz ez zaie burura etorri bazuketela
zerbait esatekorik. Eta azkenean isil-isilik alde egiten dute. Zer da halakoen
isiltasun horren hondoan? Nork entzun izan die? Sumatu al dute inoiz norbaiten abegi
ona, norbaitek entzuten ziela, sumatu al dute inoiz norbait beren lagun gure
elkarteetan?
Joan direnetarik asko kristau
xumeak ziren, beren betebehar erlijiosoak ohituraz betetzera ohituak. Hartua
zuten erlijioak gain behera egin du. Ez dute aurkitu hartan aldi berriei aurre
egin ahal izateko behar zuten indarra. Zein elikagai hartu dute gugandik? Non
entzun ahal izango dute Ebanjelioa hemendik aurrera? Non egin ahal izango dute topo Kristorekin?
Beste batzuk usteak huts eginik joan dira. Asperturik
bihotza ukitzen ez dieten hitzak entzutera, beren galdekizunei erantzuten ez
dietenak entzutera. Penaturik Elizan «etengabeko eskandalua» aurkitzean.
Batzuek haztamuka bila jarraitzen dute. Nork egingo die sinesgarri Jesusen
Berri Ona?
Benedikto XVI.a behin eta berriz ari da esaten
arriskurik handiena Elizarentzat ez datorrela kanpotik, baizik bere baitan
duela arriskua, bere bekatuan, bere fideltasun-faltan. Erreakzionatzeko ordua
da. Daitekeena da Elizaren konbertsioa, baina gure konbertsioaz hasirik, gutako
bakoitzarenaz.
José Antonio Pagola