Joan den 2014ko urriaren 2an, Kepa Apostolu deunaren parrokian, Jose Antonio Pagolak “Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción” izenburuko itzaldia eman zigun.
Hemen sakatuz hartaz goza dezakezue.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagolaren homiliak.
Igandeko izenburuan "klik" egin, José Antonio Pagolaren homiliak irakurtzeko, partekatzeko, jaisteko edo inprimatzeko. Baita ere goiko menuan A Zikloa, B Zikloa edo C Zikloa aukeratu, zikloaren homiliak irakurtzeko.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Abendualdiko 1. Igandea (A)
EBANJELIOA
Zain egon prest egoteko.
Mateo 24,37-44
Egun haietan, Jesusek esan die bere
irakasleei: Noeren garaian bezala gertatuko da Gizonaren Semearen etorrerakoan.
Uholdearen aurretik, jan-edanean ziharduen
eta ezkondu egiten zen jendea, Noe ontzian sartu zen arte; eta ez ziren
konturatu, uholdea iritsi eta denak eraman zituen arte. Gauza bera gertatuko da
Gizonaren Semearen etorrerakoan ere. Soroan izango diren bi gizonetatik, bata
eraman eta bestea utzi egingo dute; errotan ehotzen ariko diren bi
emakumeetatik, bata eraman eta bestea utzi egingo dute. Zain egon, beraz, ez
baitakizue zein egunetan etorriko den zuen Jauna.
Gogoan hartu hau: etxeko nagusia, lapurra
gaueko zein ordutan etorriko den jakingo balu, zain egongo litzateke eta ez
luke etxea zulatzen utziko.
Prest egon, bada, zuek ere, gutxien uste
duzuen orduan etorriko baita Gizonaren Semea.
Jaunak esana.
HOMILIA
2016ko azaroaren 27a
BEGIAK IREKIRIK
Lehen
kristau-elkarteek urte oso latzak bizi izan zituzten. Erromaren Inperio handi
hartan galdurik, gatazka eta pertsekuzio artean, kristau haiek indarra eta
arnasa bilatzen zuten, Jesusen berehalako etorreraren zain eta haren hitz hauek
gogoan: “Egon erne. Bizi esna. Ukan
begiak irekirik. Bizi adi-adi.”
Ba al dute
guretzat garrantzirik esna bizitzeko Jesusen hitz horiek?
Zer da gaur
egun kristauentzat Jainkoagan esperantza jartze hori, begiak irekita biziz?
Geure mundu
sekular honetan, gai izango ote gara behin betiko alde batera uzteko azken
zuzenbidea Jainkoa izango den esperantza, inolako errurik gabe sufritzen ari
diren biktima errugabe horiei dagokienez?
Hain juxtu,
kristau-esperantza faltsu bihurtzeko erarik errazena da hori: geure betiko
salbazioa Jainkoagandik espero izatea, munduan orain berean den sufrimenduari
ezikusiarena eginez. Egun batean aitortu beharra izango dugu geure itsutasuna
Kristo Epailearen aurrean: Noiz ikusi zintugun goseak edo egarri, arrotz eta
biluzik, gaixo edo kartzelan, eta guk arretarik eskaini ez? Horixe izango da gure
azken elkarrizketa Jesusekin, baldin eta begiak itxita bizi bagara.
Esnatu
beharra dugu eta begiak ondo ireki beharra. Azti bizi beharra, geure probetxu
eta kezka koxkorrak baino harago begiratzeko. Kristauaren esperantza ez da
jarrera itsu bat, ez ditu ahazten inoiz ere sufritzen ari direnak.
Kristau-espiritualitatea ez datza nork bere barnera begiratze hutsean;
aitzitik, bere bihotza arretatsu du bere zorian bazter utziak direnei
dagokienez.
Kristau-elkarteetan
gero eta ardura handiagoa bizi behar dugu, geure bizimoldeak pobreez
axolagabetzera eta ahaztera eraman ez gaitzan. Ezin bil-bil gaitezke goxo-goxo
geure erlijioan, egunero goseak hiltzen ari direnen garrasia ez entzuteko. Ez
dugu zilegi geure errugabetasun-ilusioari laineza ematea, geure patxada
defenditzeko.
Jainkoarekiko
esperantza, lur honetan ezer espero ezinik bizi direnez ahazten den hura, ez
ote dugu hartu behar kosta ala kostako optimismo baten bertsio erlijiosotzat,
argitasunik eta erantzukizunik gabe bizitakotzat? Sufritzen ari direnei
ezikusiarena eginez nork bere betiko salbazioa bilatzea, ez ote dugu eman behar
«haratagora luzatutako egoismo» sotiltzat?
Segur aski,
munduan den egundoko sufrimenduaz jendeak bizi duen sentiberatasun koxkorra da
gaur egungo kristautasunaren zaharkitzearen seinalerik larriena. Frantzisko
aita santua, «Eliza pobreagoa eta pobreenagoa» aldarrikatzen duenean, ari zaigu
hots egiten bere mezurik garrantzizkoena ongizatearen lurraldeetako kristauei.
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
HOMILIA
2013ko abenduaren 1a
BEGIAK
IREKIRIK
(2016-2017ko
A zikloaren homilía ikusi).
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
HOMILIA
2010eko azaroaren 28
ALDIEN
SEINALEAK
Askotariko
eran agertu dute ebanjelioek Jesusek behin eta berriz egindako deia, aldien
seinaleei buruz esna, adi eta arretatsu bizi gaitezen. Hasiera hartan, lehen
kristauek garrantzi handia eman zioten «adi egote» horri, berehala gertatzekoa
omen zen Jaunaren etorrerarako prest egon ahal izateko. Geroago, argi ikusi
zuten ezen ezinbestekoa dela aro bakoitzeko seinaleei buruz azti eta adi egon
beharra, historian barna Jesusi leial atxiki ahal izateko.
Hona nola
agertu duen Vatikano II.ak kezka hau: «Elizak etengabeko eginbeharra du aro
honetako seinaleak miatu eta Ebanjelioaren argian interpretatzea, momentuko
belaunaldira egokituz, gizadiak egungo eta geroko biziaren zentzuaz izan ohi
dituen betiko galderei erantzun ahal izateko...».
Aldi
hauetako seinaleen artean, Kontzilioak gertaera mingarri hau aipatu du: «Haziz
doa egunez egun, izatez, erlijioa bazter uzten ari den jendetzaren fenomenoa». Nola ari gara irakurtzen seinale larri hau? Jabetu al
gara gertatzen ari den horretaz? Aski ote da hori guztia materialismoari,
sekulartzeari eta Jainkoarekiko ukapen sozialari leporatzea? Ez ote
gara entzun beharrean Eliza baitan konbertsiorako deia?
Jenderik gehienak isil-isilik
alde egin du, batere zaratarik gabe. Beti egon izan dira mutu Elizan. Inork ez
die galdetu izan garrantzizko ezertaz. Inoiz ez zaie burura etorri bazuketela
zerbait esatekorik. Eta azkenean isil-isilik alde egiten dute. Zer da halakoen
isiltasun horren hondoan? Nork entzun izan die? Sumatu al dute inoiz norbaiten
abegi ona, norbaitek entzuten ziela, sumatu al dute inoiz norbait beren lagun gure
elkarteetan?
Joan direnetarik asko kristau
xumeak ziren, beren betebehar erlijiosoak ohituraz betetzera ohituak. Hartua
zuten erlijioak gain behera egin du. Ez dute aurkitu hartan aldi berriei aurre
egin ahal izateko behar zuten indarra. Zein elikagai hartu dute gugandik? Non
entzun ahal izango dute Ebanjelioa hemendik aurrera? Non egin ahal izango dute
topo Kristorekin?
Beste batzuk usteak huts eginik
joan dira. Asperturik bihotza ukitzen ez dieten hitzak entzutera, beren
galdekizunei erantzuten ez dietenak entzutera. Penaturik Elizan «etengabeko
eskandalua» aurkitzean. Batzuek haztamuka bila jarraitzen dute. Nork egingo die
sinesgarri Jesusen Berri Ona?
Benedikto XVI.a behin eta berriz
ari da esaten arriskurik handiena Elizarentzat ez datorrela kanpotik, baizik
bere baitan duela arriskua, bere bekatuan, bere fideltasun-faltan.
Erreakzionatzeko ordua da. Daitekeena da Elizaren konbertsioa, baina gure
konbertsioaz hasirik, gutako bakoitzarenaz.
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
José Antonio Pagola Itxaldiaren Bideoak ikusteko:
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Iruzkinen argiltapenak blogaren administratzailaren onarpena eskatuko dute.