lunes, 26 de septiembre de 2011

2011/10/02 - Urteko 27. igandea (A)

Hasiera ..... A Zikloa ..... B Zikloa ..... C Zikloa ..... Castellano

José Antonio Pagolaren homiliak.

Igandeko izenburuan "klik" egin, José Antonio Pagolaren homiliak irakurtzeko, partekatzeko, jaisteko edo inprimatzeko. Baita ere goiko menuan A Zikloa, B Zikloa edo C Zikloa aukeratu, zikloaren homiliak irakurtzeko.

2011ko urriaren 2a

Urteko 27. igandea (A)

EBANJELIOA

Bere garaian fruitua emango dioten beste nekazari batzuen esku utziko du mahastia.

+ Jesu Kristoren Ebanjelioa San Mateoren liburutik 21, 33-43

Aldi haietan, Jesusek esan zien abadeburu eta herriko zaharrei:
«Entzun beste parabola hau: Behin batean, nagusi batek mahastia landatu zuen eta harresiz inguratu; lurrean dolarea egin eta mahastizainaren dorrea eraiki zuen. Gero, nekazari batzuei errentan utzirik, urrutira joan zen.
Mahatsa biltzeko garaia iritsi zenean, bere morroiak bidali zizkien nekazariei, fruitutik zegokion partea jasotzera.
Baina nekazariek morroiak hartu eta bata jo, bestea hil eta bestea harrikatu egin zituzten.
Berriro beste morroi batzuk bidali zizkien, aurrekoan baino gehiago, eta haiei ere beste hainbeste egin zieten. Azkenik, bere semea bidali zien, honela pentsatuz: “Neure semeari bederen izango diote begirune”.
Nekazariek, ordea, semea ikustean, esan zuten beren artean: “Oinordekoa duk! Hil dezagun eta egin gaitezen mahastiaren jabe”.
Hartu, mahastitik kanpora bota eta hil egin zuten».
Jesusek galdetu zien:
–Zer egingo ote die nekazari horiei mahasti-jabeak itzultzean?
Erantzun zioten:
–Gupidarik gabe hilko ditu eta bere garaian fruitua emango dioten beste nekazari batzuen esku utziko du mahastia.
Jesusek esan zien:
–Ez al duzue irakurri Liburu Santuak dioena:

Etxegileek baztertutako harria
giltzarri gertatu da.
Jaunak egin du hori,
gure begien harrigarri?

«Horregatik diotsuet: Jainkoaren erreinua zuei kendu eta fruitua aterako dion herri bati emango zaio.

Jaunak esana.

HOMILIA

2011ko urriaren 2a

JAINKOA ETSIPENERA EMATEN ARI OTE GARA?

Tenpluaren barnean dago Jesus, buruzagi erlijioso handi batzuen taldeak inguraturik. Inoiz ez ditu izan halakoak hain hurbil. Horregatik, sinets ezineko ausardiaz, zuzenean doakien parabola bat botako die. Dudarik gabe, haren ahotik atera direnetan gogorrena.
Jesus mahasti bat landatu eta ardura eta mira bereziaz zaindu zuen jaun batez hizketan hasi denean, jakin-minezko giroa sortu da. «Mahastia» Israel herria da. Denek ezagutzen dute Isaias profetaren kanta: Jainkoak herriari dion maitasunaz irudi eder batez mintzo da profeta hartan. Aurrean dituen horiek dira Jainkoak hainbeste maite duen «mahasti» horren erantzuleak.
Inork espero ez duena Jesusek egingo duen salaketa larri hau da: Jainkoa etsirik dago. Mendeak joan dira eta ezin izan du herri maite horretatik fruiturik jaso: espero zuen zuzentasun, solidaritate eta bake fruiturik, alegia.
Behin eta berriz bidali ditu bere zerbitzariak, profetak, baina mahastiaren erantzuleek gaizki tratatu dituzte, errukirik gabe, hiltzeraino. Zer besterik egin lezake Jainkoak bere mahastiarentzat? Kontakizunak dakarrenez, mahasti-jabeak bere semea bidali die, pentsatuz: «Nire semea errespetatuko dute». Baina mahastizainek hil egin dute hura ere, haren ondarearen jabe egiteko.
Argia eta gardena da parabola. Tenpluko buruzagiak beharturik dira aitortzera jabeak beste mahastizain leialagoren esku jarri beharko duela mahastia. Baina berehala aplikatu die berei Jesusek parabola: «Nik diotsuet Jainkoaren erreinua kenduko zaizuela eta fruitua emango duen herri bati emango zaiola».
Erreforma arin batzuekin ezin aurre egin zaion krisiak gaina harturik gaudela, funtsezkoa ikustea eragozten duten tirabirek distraiturik eta Ebanjeliora errotik konbertitzeko Jainkoaren deia entzuteko kemenik gabe gaudela, galdera larriak eragiten dizkigu parabolak.
Jesusek nahi duen herri berri hori al gara, erreinuko fruituak ekoiztera emana ala ala Jainkoa etsipenera bultzatzen ari gara? Mundua gizatarrago egiteko lanean ari gara? Nola ari gara erantzuten, Jainkoaren egitasmotik, krisi ekonomikoaren biktimei eta Afrikan goseak eta elikatze-faltaz hiltzen ari direnei?
Errespetatzen al dugu Jainkoak bidali digun Semea ala, era askotan, «mahastitik kanpo» botatzen dugu? Onartzen al dugu Jesusek gomendatu digun bizitza gizatar bihurtzeko eginkizuna ala bigarren mailako beste interes erlijioso batzuetan nahasturik gabiltza?
Zer ari gara egiten gaur ere Jainkoak bidaltzen dizkigun gizon-emakumeekin, bere maitasuna eta bere zuzentasuna gogoraraziz? Ez al dago jada gure artean Jainkoaren profetarik eta Jesusen lekukorik? Ez al ditugu jada aintzat hartzen?

José Antonio Pagola

HOMILIA

2008ko urriaren 5a

JAINKOARI EZ HUTS EGIN

«Mahastizain hiltzaileen» parabola hain bortitza da, non nekez onartzen baitugu gurekin zerikusirik duen oharkizun profetiko honek, Jesusek bere garaiko agintari erlijiosoei zuzendu zien honek.
Nagusi batek bere mahastia lantzeko ardura eman dien laborari batzuez ari da kontakizuna. Mahats-biltze sasoia heldu denean, gauza harrigarri eta ustekabekoa gertatu da. Laborariek uko egin diote jabeari uzta emateari. Nagusiak ez du jasoko hainbeste espero zuen uzta.
Laborarien ausardia sinetsezina da. Uzta jasotzeko jabeak bidali dizkien morroiak hil egin dituzte, bata bestearen ondoren. Are gehiago. Bere semea bidali dienean, «mahastiaz kanpo» atera eta hil egin dute, ororen jaun eta jabe bakar berak bihurtzeko.
Zer egin diezaieke mahastiaren jabe horrek laborari horiei? Agintari erlijiosoek, urduri entzuten ari direla, ondorio izugarri hau atera dute: hil egingo ditu eta «uzta bere garaian emango dioten» beste laborari batzuei utziko die mahastia. Berak ari dira beren burua gaitzesten. Aurpegira bota die Jesusek: «Horregatik diotsuet, zuei Jainkoaren erreinua kendu eta uzta emango duen beste herri bati emango zaiola».
«Jainkoaren mahastian» ez dago lekurik fruiturik emango ez duenarentzat. Jesusek hots egin eta sustatu duen Jainkoaren erreinuaren egitasmoan ezin izan dute lekurik dina ez diren «laborariek», Jainkoaren Semea Jauntzat aitortzen ez dutenek, Jainkoaren herriaren jabe, jaun eta nagusi berak direla uste dutenek. «Fruitua emango duen herri batek» ordeztuko ditu.
Batzuetan uste izan dugu, ezen parabola mehatxagarri hau Kristoren aurrekoentzat dela, Itun Zaharreko herriarentzat, baina ez dela guretzat, ez dela Itun Berriko herri garenontzat, Kristo beti gurekin izango den bermea dugulako.
Oker gaude. Gutaz ere ari da parabola. Jainkoak ez du zertan bedeinkatu kristautasun agor bat, espero zuen fruitua emango ez diona. Ez du zertan bat egin gure inkoherentzia, desbideratze eta leialtasun eskasarekin. Duin ez diren mahastiko langileak Jainkoaren erreinuaren dinako fruitua emango duen herri batek ordeztu ditzan nahi du Jainkoak gaur ere.

José Antonio Pagola

lunes, 19 de septiembre de 2011

2011/09/25 - Urteko 26. igandea (A)

Hasiera ..... A Zikloa ..... B Zikloa ..... C Zikloa ..... Castellano

José Antonio Pagolaren homiliak.

Igandeko izenburuan "klik" egin, José Antonio Pagolaren homiliak irakurtzeko, partekatzeko, jaisteko edo inprimatzeko. Baita ere goiko menuan A Zikloa, B Zikloa edo C Zikloa aukeratu, zikloaren homiliak irakurtzeko.

2011ko irailaren 25a

Urteko 26. igandea (A)

EBANJELIOA

Damutu eta joan egin zen.

+ Jesu Kristoren Ebanjelioa San Mateoren liburutik 21, 28-32

Aldi haietan, Jesusek esan zien abadeburu eta herriko zaharrei:
«Ea zer iruditzen zaizuen. Gizon batek bi seme zituen. Batarengana joan eta esan zion: “Seme, hoa gaur mahastira lanera”. Hark erantzun zion: “Ez dut nahi”; baina handik berehala damutu eta joan egin zen. Bestearengana ere joan zen aita eta gauza bera esan zion. Eta hark erantzun: “Banoa, jauna”; baina ez zen joan. Zuen ustez, bietatik zeinek egin zuen aitaren nahia?» «Lehenengoak», erantzun zioten.
Jesusek esan zien: «Benetan diotsuet: Zergalariak eta emagalduak zuek baino lehenago sartuko dira Jainkoaren erreinuan. Izan ere, etorri zitzaizuen Joan Bataiatzailea Jainkoaren nahiari dagokion jokabidea azalduz, eta ez zenioten sinetsi; zergalariek eta emagalduek, ordea, sinetsi zioten. Eta zuek, hori ikusita ere, ez zarete aldatu: oraindik ez diozue sinetsi.

Jaunak esana

HOMILIA

2011ko irailaren 25a

ERLIJIOAREN ARRISKUA

Jesusek egun batzuk daramatza Jerusalemen, tenpluaren inguruan ibilki. Kalean ez du aurkitu Galileako herrixketako harrera adiskidetsurik. Bidean gurutzatzen dituen buruzagi erlijiosoek itzala kendu nahi diote hiriburuko jende xumearen aurrean. Eta ez dute atsedenik izango gurutzera eraman arte.
Jesusek, halere, ez du galtzen bakerik. Nekaezineko pazientziaz jarraituko du jendeari konbertsiora deituz. Haiek ikustean burura etorri zaion pasadizo xume bat kontatu die: aita batek bi semeei familiaren mahastira lanera joateko egin dien eskariarena.
Lehenengoak garbi esan dio aitari ezetz: «Ez dut nahi». Ez dio eman inolako argibiderik. Halere, geroago hausnartu eta konturatu da aitari uko egiten ari dela, eta, damuturik, mahastira doa.
Bigarrenak begirunez erantzun dio aitari: «Banoa, Jauna». Haren gogoa betetzeko prest dela ematen du, baina handik laster ahaztu egin da esandakoaz. Ez du pentsatzen ere aitagan. Dena hitz huts da. Ez doa mahastira.
Mezua ulertu ez dutelakoan, «herriko apaiz nagusi eta zaharrengana» zuzenduz, Jesusek zuzenean eta zirikatzaile aplikatu die parabola: «Benetan diotsuet: zerga-biltzaileek eta prostitutek aurrea hartuko dizuete Jainkoaren Erreinuan». Aitaren egitasmoan ageri duten aurkaritza ikusarazi nahi die.
Halere, haiek dira erlijioaren «profesionalak»: tenpluko Jainkoari «bai» handi bat esan diotenak, kultuko espezialistak, legearen guardiak. Baina ez dute sentitzen konbertsio-beharrik. Horregatik, Jainkoari bidea prestatzera Joan profeta etorri denean, «ez» esan diote; Erreinuan sartzera konbidatuz, Jesus etorri denean, «ez» esanez jarraitu dute.
Aitzitik, «bakatuaren profesional» dira zerga-biltzaileak eta prostitutak ; haiek izan dira erlijioaren Jainkoari «ez» handia esan diotenak; legearen eta kultu santuaren eremutik kanpo jarri direnak. Halere, haien bihotza irekia da konbertsiorako. Joan etorri denean, sinetsi diote; Jesus etorri denean, onartu dute.
Erlijioak ez darama beti Aitaren nahia egitera. Gerta liteke nork bere burua seguru sentitzea betebehar erlijiosoak betetzeari dagokionez; baita ohitzea ere konbertitu eta kanbiatu beharrik ez duela pentsatzera. Erlijiotik urrun direnek egin behar izaten dute hori. Horregatik da hain arriskutsua Ebanjelioa entzutearen ordez otoitz-zaletasun erlijiosoa jartzea.Jesusek esana da: «Ez dira sartuko Jainkoaren Erreinuan “Jauna, Jauna” esango didaten guztiak, baizik zeruko nire Aitaren nahia egingo dutenak».

José Antonio Pagola

HOMILIA

2008ko irailaren 28a

AURREA HARTU DIETE

Hain xumea da parabola, non ez baitu ematen Jesus bezalako profeta handi baten dina den. Halaz guztiz, ez da esana Jesusen inguru-minguru korrika dabiltzan haur batzuentzat, baizik tenplura hurbiltzen denean erasoka hartzen duten «herriko apaiz nagusi eta zaharrentzat».
Kontakizunaren arabera, bere mahastira lanera joateko eskatu die aitak bere bi semeei. Lehenak zakar erantzun dio: «Ez dut nahi», baina ez da ahaztu aitaren esanaz eta han doa lanera mahastira. Bigarrenak prestutasun miresgarriz erantzun dio: «Bai, banoa, aitta»; baina dena hitz huts gertatu da. Inork ez du ikusiko mahastian lanean.
Parabolaren mezua argi dago. Jesusi entzuten dioten zuzendari erlijiosoak ere ados dira. Baina, Jainkoaren aurrean, garrantzizkoa ez da «hitz egitea», baizik «betetzea». Zeruko Aitaren gogoa betetzeko, gauza erabakigarria ez dira hitzak, promesak eta otoitzak, baizik egintzak eta eguneroko bizitza.
Gauzarik harrigarriena Jesusek parabola zeini egokitu dion da. Ezin gogorrago dira haren hitzak. Mateo ebanjelariak bakarrik jaso ditu, baina dudarik gabe Jesusek esanak dira. Jesus bakarrik baliatu ahal zen halako askatasunaz zuzendari erlijiosoen aurrean: «Garbi diotsuet: zerga-biltzaileek eta prostituituek aurrea hartu dizuete Jainkoaren erreinurako bidean».
Bere esperientziatik mintzo da Jesus. Zuzendari erlijiosoek «bai» esan diote Jainkoari. Lehenak dira hartaz, haren legeaz eta haren tenpluaz hitz egiten. Baina, «Jainkoaren erreinua eta haren zuzentasuna bila dezaten» Jesusek eskatu dienean, sorgor bihurtu dira haren mezuarekiko eta ez dute hartu harako bidea. Eta, Jesusi muzin eginez, «ez» esan diote Jainkoari.
Zerga-biltzaileek eta prostituituek «ez» esan diote Jainkoari. Jende hau legez kanpo bizi da, tenplutik baztertu egin dute. Halere, Jesusek Jainkoaren adiskidetasuna eskaini dienean, entzun egin dute haren deia eta bihotz-berritzera jo. Jesusentzat ez da zalantzarik: Zakeo zerga-biltzaileak, bere malkoz Jesusi oinak busti dizkion prostituituak eta beste hainbat jendek... aurrea hartu diete «Jainkoaren erreinurako bidean».
Bide horretan aurrea hartzen dutenak ez dira hotsandiko fede-aitorpenak egiten dituztenak, baizik Jesusi bihotza ireki eta, Jainkoaren egitasmoa betetzen saiatze aldera, bihotz-berritzeko urratsak sendo egiten dituztenak.

José Antonio Pagola

lunes, 12 de septiembre de 2011

2011/09/18 - Urteko 25. igandea (A)

Hasiera ..... A Zikloa ..... B Zikloa ..... C Zikloa ..... Castellano

José Antonio Pagolaren homiliak.

Igandeko izenburuan "klik" egin, José Antonio Pagolaren homiliak irakurtzeko, partekatzeko, jaisteko edo inprimatzeko. Baita ere goiko menuan A Zikloa, B Zikloa edo C Zikloa aukeratu, zikloaren homiliak irakurtzeko.

2011ko irailaren 18a

Urteko 25. igandea (A)

EBANJELIOA

Ni ona naizelako ezinikusia didazu?

+ Jesu Kristoren Ebanjelioa San Mateoren liburutik 20, 1-16

Egun haietan Jesusek bere ikasleei esan zioten;
«Izan ere, Jainkoaren erregetzarekin mahasti-nagusiarekin bezala gertatzen da. Goizean goiz bere mahastirako langile bila atera zen. Eguneko lanaren ordainetan zilarrezko txanpon bana emateko tratua egin ondoren, mahastira bidali zituen langileak.
«Goizeko bederatziak aldera berriro atera zen eta, beste batzuk plazan lanaren zain ikusirik, esan zien: “Zoazte zuek ere nire mahastira, eta ordainduko dizuet bidezko dena”. Eta haiek ere joan egin ziren.
«Atera zen berriro hamabiak aldera eta hirurak aldera, eta gauza bera egin zuen.
«Arratsaldeko bostak aldera ere atera zen eta, bertan batzuk geldi aurkiturik, esan zien: “Zertan zaudete hemen egun osoan lanik egin gabe?” Erantzun zioten: “Ez gaitu inork lanerako hartu”. Hark, orduan: “Zoazte zuek ere nire mahastira”.
«Iluntzean, nagusiak mahastiko arduradunari esan zion: “Deitu langileei, eta emaiozu bakoitzari bere soldata, azkenekotik hasi eta lehenengora”.
«Etorri ziren, bada, arratsaldeko bostetakoak, eta zilarrezko txanpon bana jaso zuten. Lehenengo ordukoek, txanda iritsi zitzaienean, besteek baino gehiago jasoko zutela uste zuten; baina haiek ere zilarrezko txanpon bana jaso zuten.
«Orduan, nagusiagatik gaizki-esaka hasi ziren; eta esan zioten berari: “Azkeneko hauek ez dute ordubete besterik lan egin eta guri adina ordaindu diezu, egun osoko nekea eta beroa jasan ditugunoi adina!” Baina nagusiak erantzun zion haietako bati: “Adiskide, ez dizut bidegabekeriarik egiten; ez al dugu tratua zilarrezko txanpon batean egin? Tori dagokizuna eta zoaz; zuri adina eman nahi diot azkeneko honi ere. Ezin ote dut neure diruaz nahi dudana egin? Ala ni ona naizelako ezinikusia didazu?”
«Horrela, azkenekoak lehenengo izango dira eta lehenengoak azkeneko».

Jaunak esana.

HOMILIA

2011ko irailaren 18a

BEGIRATU GAUXOTIA

Argi hitz egin zien Jesusek ikasleei: «Bila ezazue Jainkoaren Erreinua eta haren zuzentasuna». Hori zen funtsezkoa harentzat. Halaz guztiz, ikasleei ez zitzaien buruan sartzen Jesus Jainkoaren zuzentasunaren bila zebilela, beste maisu batzuk bezala, Israelgo legeak eta tradizioak betez. Are gehiago, behin batean oharpen larria egin behar izan zien: «Zuen zuzentasuna lege-maisuena eta fariseuena baino handiagoa ez bada, ez zarete sartuko Jainkoaren erreinuan». Alabaina, zer esan nahi zuen Jesusek Jainkoaren zuzentasunaz hitz egitean? Kontatu zien parabola batek ahozabalik utzi zituen. Mahasti-jabea behin eta berriz atera zen herriko plazara langileak hitzartzera. Ez zuen ikusi nahi inor lanik gabe. Lehenengo taldeak hamabi orduz egin zuen lan. Lanera azkena joandakoek, berriz, hirurogei minutuz soilik egin zuten lan. Halere, eguna sartzean, guztiei denario bana emateko agindu du jabeak: familia bakar bat ere ez iluntze horretan afaririk gabe. Guztiak harritu dira erabakiaz. Nola kalifikatu hain lan desberdinagatik sari berdina eskaini dien jabearen jarduera hori? Ez ote da arrazoizkoa egun osoan lan egin dutenen protesta? Hitzartutako soldata hartu dute langile hauek, baina, azkenekoei eman dien tratu eskuzabal hori kontuan izanik, gehiago eskatzeko eskubidedun sentitu dira. Ez dute onartu berdin jasotzea. Hona haien kexua: «guri bezala eman diezu». Mahasti-jabeak hitz hauekin erantzun dio taldeko bozeramaileari: «Zure begiak gaiztoa izan behar al du, ni ona naizelako?» Esaldi honetan bildu da parabolaren irakaspen nagusia. Jesusen ustez, bada begiratu gaizko, gaixoti eta kaltegarri bat, Jainkoaren ontasuna atzematea eta guztientzat duen maitasun mugagabeaz poztea eragozten diguna. Ezin sinetsi dugu Jainkoaren zuzentasuna, hain juxtu, honetan datzala: gure kalkulu guztien gainetik dagoen maitasunaz gu tratatzean. Hau da Jesusek agertu digun Albiste Handia, inoiz ere burura etorriko ez zitzaiguna eta, halere, hain beharrezkoa genuena entzutea. Ez dadila agertu inor ere Jainkoaren aurrean bere merezimenduak eta eskuratutako eskubideak aurkeztuz. Denoi egiten digu harrera ona eta denok salbatzen gaitu, baina ez geure ahaleginengatik, baizik atzeman ezineko bere errukiagatik. Hau zuen Jesusek bere kezka: ikasleen begiak gai ez izatea bere Ontasun horrengan sinesteko. Egun batean esan zien: «Zure begia txarra bada, zu zeu guztia egongo zara ilunpean. Eta zugan den argia iluna bada, a zer iluna!» Ahaztu egin dugu kristauok. A zer argia sartuko litzatekeen Elizan, ausartuko bagina Jainkoaren Ontasunean sinesten, erdizkatu gabe geure begiratu gaixotiaz! A zer pozak blaituko lukeen fededunen bihotza! A zein indartsu jarraituko geniokeen Jesusi!

José Antonio Pagola

HOMILIA

2008ko irailaren 21ea

BORONDATE ESKANDALAGARRIA

Udazkena zen segur aski, eta Galileako herrietan mahatsa biltzen ari ziren buru-belarri. Bere lurrik ez zuen jendea ikusten ari zen Jesus enparantzetan, eguneko soldata irabazteko, lanerako nork hartuko zain. Nola lagundu, ordea, jende gaixo hari Jainkoak gizon-emakume guztiez duen borondate misteriotsua suma zezan?
Parabola txundigarri bat kontatu zien Jesusek. Hala, ahal zituen langile guztiak lanerako hartu zituen jaun batez hitz egin zien. Jauna bera etorri zen enparantzara behin eta berriz, ordu desberdinetan. Eguna bukatzean, lanaldia erabat desberdina izan zen arren, guztiei denario bana eman zien: bizitzeko familiak behar zuena.
Lehen lanaldikoek protesta egin zuten. Ez ziren kexu diru gehiago edo gutxiago hartu izanaz. Hau da iraingarri iruditu zitzaiena: jaunak «guri bezalako tratua eman die azken lanaldikoei». Protesta egin zutenen bozemaileari eman zion erantzuna harrigarria da: «Inbidia izan behar ote duzue ni ona naizelako? »
Parabola hain iraultzailea da, non, segur aski, hogei menderen ondoren ere, ezin ausartu baikara hura aintzat hartzen. Egia ote da Jainkoa hain ona izatea, haren aurrean inolako merezimendurik eta egintzarik ez dutenekin ere? Egia ote da haren Aita-bihotzak inolako pribilejiorik ez behar izatea, mahastian lan egin dutenen lan handiago edo txikiagoan oinarritua den pribilejio-beharrik ez izatea?
Gure buru-eskema guztiak koloka gelditzen dira Jainkoaren maitasun aske eta atzemanezin hori agertzean. Horregatik, eskandalagarri gertatzen zaigu, merezimenduz beterik ageri den «jende jainkozaleaz» Jesus ahaztu eta, hain zuzen, Jainkoaren aldetik inolako sarirako eskubiderik ez dutenengana hurbiltzen dela ikustea: Elkargoa betetzen ez duten bekatariengana edo tenplurako bidea ezagutzen ez duten prostituituengana.
Gu, sarritan, geure kalkuluekin ibiltzen gara, Jainkoari guztiekin on izaten utzi nahi ezta. Ez dugu jasaten guztiekiko haren ontasun mugagabea. Bada halakorik merezi ez duen jenderik, gure ustez. Uste izaten dugu Jainkoak nori berea, merezi izan duena, eman beharko liokeela, eta hura bakarrik. Baina eskerrak Jainkoa ez den gu bezalakoa. Bere Aita-bihotzez, Jainkoak badaki guk uko egiten diogun jende horrekin ondo konpontzen.

José Antonio Pagola

domingo, 11 de septiembre de 2011

2011/09/14 - Gurutz Santuaren Gorespena (A)



2011eko irailaren 14a

Jose Antonio Pagolaren homiliak



EBANJELIOA

Halaxe izan behar du jasoa Gizonaren Semeak.

+ Jesu Kristoren Ebanjelioa San Joanen liburutik 3, 13-17

«Ez da inor zerura igo, zerutik jaitsi zena baizik, Gizonaren Semea. Eta Moisesek basamortuan brontzezko sugea hagan jaso zuen bezala, halaxe izan behar du jasoa Gizonaren Semeak, harengan sinesten duten guztiek betiko bizia izan dezaten.
«Izan ere, Jainkoak hain maite izan zuen mundua, non bere Seme bakarra eman baitzion, harengan sinesten duenik inor gal ez dadin, baizik betiko bizia izan dezan. Zeren Jainkoak ez baitzuen Semea mundura bidali mundua kondenatzeko, haren bitartez salbatzeko baizik.

Jaunak esana.

HOMILIA

2011ko irailaren 14a

Izenburua

---

José Antonio Pagola

HOMILIA

2008ko irailaren 14a

MAITASUNAREN GORAPENA

Gaur kristauok jai bat txundigarria eta harrigarria ospatzen dugu. Zer zentzu izan dezake «Gurutzearen Gorapenaz» hitz egiteak, itxuraz gozamena eta ongizatea goratzean baizik pentsatzen ez duen gizartean? Ez ote da Gurutzea Goratze hori oinazea laudatzea, sufrimena eta umilazioa aintzatzea, gizartean aszesi gaixotia eragitea, bizi-pozaren aurka joatea?
Halaz guztiz, fededun batek, Gurutziltzatuari begira jarri eta fedearen begiz Gurutzearen baitako misterioa sakontzen duenean, egundoko maitasuna hautematen du soilik, gure bizitzan eta heriotzan azkeneraino bat egin nahi izan duen Jainkoaren samurtasun ulertezina. Era harrigarrian dio hori San Joanen ebanjelioak: « Hartaraino maite izan du Jainkoak mundua, non bere Seme bakarra eman baitu, honengan sinesten duen orok, galdu ez, baizik betiko bizia izan dezan» Jainkoaren maitasun sinetsezina agertu digu Gurutzeak. Jadanik ezin apartaraziko gaitu harengandik ez ezerk, ez inork.
Jainkoak gurutzean sufritu nahi izan badu, ez da sufrimena maite izan duelako, baizik gutako inori halakorik opa ez diolako. Gurutzean hil nahi izan badu, ez da izan zoriontasuna gutxietsi duelako, baizik guztiontzat zoriona nahi eta bilatzen duelako, batez ere gizartean ahaztuenak eta umiliatuenak direnentzat. Jainkoak gurutzeko hilzoria nahi izan badu, ez da izan bizia mespretxatu duelako, baizik eta hartaraino maite izan duelako bizia, non guztiok egun batean hartaz bete-betean gozatzea nahi baitu.
Horregatik, Kristoren Gurutzea beste inork baino hobeto ulertzen dute gizarteko gurutziltzatuek, hau da, beren ezintasunean umilazioa, mespretxua eta zuzengabekeria jasaten dutenek edota maitasun-, alaitasun- eta bizi-premian bizi direnek. Horiek gaur Gurutzearen Goratzea ospatuko dute, ez oinazearen eta heriotzaren jai bezala, baizik maitasunaren eta biziaren misterio bezala.
¿Zeri heltzen edo atxikitzen ahal gintzazkioke baldin eta Jainkoa izaki ahaltsu eta buru-ase huts bat izango balitz, lurreko boteretsuen oso antzeko bat, nahiz hauek baino indartsuago izan? ¿Nor izan genezake kontsolamendu, Jainkoa biktimekin eta biktimen baitan sufritzen ari dela jakingo ez bagenu? ¿Nolatan ez dugu, ba, goratuko Jesusen gurutzea, jakinik hartan Jainkoa gurekin eta guregatik sufritzen ari dela?

José Antonio Pagola

domingo, 4 de septiembre de 2011

2011/09/11 - Urteko 24. igandea (A)

Hasiera ..... A Zikloa ..... B Zikloa ..... C Zikloa ..... Castellano

2011eko irailaren 11a

Jose Antonio Pagolaren homiliak


EBANJELIOA

Zazpi aldiz ez, zazpi milatan zazpi aldiz.

+ Jesu Kristoren Ebanjelioa San Mateoren liburutik 18, 21-35

Aldi haietan, hurbildu zitzaion Pedro Jesusi eta galdetu zion:
–Jauna, senide batek bidegabekeriaren bat egiten badit, zenbat aldiz barkatu behar diot? Zazpi aldiz?
Jesusek erantzun zion:
–Zazpi aldiz ez, zazpi milatan zazpi aldiz.
«Hain zuzen, zerbitzariekin kontuak garbitu nahi izan zituen erregearekin bezala gertatzen da Jainkoaren erregetzarekin. Kontuak garbitzen hasi orduko, milioi asko zor zizkion zerbitzari bat eraman zioten. Honek ez zuen zerez ordaindu, eta nagusiak bera, emaztea, seme-alabak eta ondasun guztiak saltzeko agindu zuen, zorra ordainarazteko. Zerbitzariak, orduan, nagusiaren oinetan ahuspezturik, eskatu zion: “Emadazu astia, eta dena ordainduko dizut”. Nagusiak, errukiturik, dena barkatu eta libre utzi zuen zerbitzaria.
«Baina zerbitzari hark, irten orduko, diru pixka bat zor zion zerbitzu-lagun batekin egin zuen topo eta, lepotik heldurik eta ito beharrean, esaten zion: “Emadak zor duana”. Laguna oinetara erori zitzaion, erreguka: “Emadak astia, eta dena ordainduko diat”. Baina hark ezetz. Eta joan eta kartzelan sartu zuen, zorra ordaindu arte.
«Gertatua ikusirik, beste zerbitzariak biziki nahigabetu ziren, eta guztiaren berri nagusiari ematera joan ziren. Orduan, nagusiak zerbitzari hari berriro dei egin eta esan zion: “Zerbitzari gaizto hori! Horrenbesteko zorra barkatu diat nik, erregutu didaalako. Ez al huen hik ere heure lagunaz errukitu behar, ni hitaz errukitu nintzen bezala?” Eta, haserre bizitan, zigorpean utzi zuen nagusiak, zor guztia ordaindu arte.
«Berdin-berdin egingo dizue zeruko nire Aitak, senideok elkarri bihotzez barkatzen ez badiozue».

Jaunak esana.

HOMILIA

2011ko irailaren 11a
BARKATUZ BIZI

Ikasleek gauza sinesgaitzak esaten entzun diote Jesusi etsaiekiko maitasunaz, pertsegitzen gaituztenekiko otoitzaz, kalte egin digutenekiko barkazioaz. Segur aski, mezu harrigarria iruditu zaie, baina ez oso errealista eta, gainera, oso problematikoa.
Oraingo honetan, planteamendu oso praktiko eta zehatza agertu dio Pedrok Jesusi; beren artean dituzten arazo batzuk konpontzen lagunduko diena: errezeloak, inbidiak, aurkaritzak, gatazkak eta hika-mikak. Nola jokatu behar dute Jesusen jarraitzaileen familia horretan? Zehazki: «Neure anaiak iraintzen banau, zenbat bider barkatu behar diot?»
Jesusek erantzun baino lehen, Pedro oldartsuak hartu dio aurre bere iradokizuna eginez: «Zazpi aldiz?» Proposamen hori oso zabala da, juduen gizartean arnasten den giro zorrotzaren aldean. Lege-maisuen eta esenioen taldeetan bizi ohi zutena bera baino zabalagoa, hauek gehienera lau aldiz barkatzeko eskatzen baitzuten.
Pedro, halaz guztiz, juduen kasuistikaren munduan mugitzen da; hartan barkazioa adiskidetasunezko konponketa arautua; talde bereko zirenen bizikidetasuna garantizatzeko irtenbidetzat emana.
Jesusen erantzunak beste erregistro batean jarri beharra dakar. Barkazioak ez du mugarik: «Ez dizut esaten zazpi aldiz, baizik hirurogeita hamarretan zazpi aldiz». Ez du zentzurik zenbat aldiz barkatu den kontuan emateak. Zenbat aldiz barkatu duen zenbatzen hasten dena zentzurik gabeko bidean sartuko da, Jesusen jarraitzaileen artean nagusi izan behar duen espiritua hondatzen duen bidean.
Ezaguna zen juduen artean Lamek-en, basamortuko legendazko heroi haren «Mendeku-kanta»; hau zioen: «Kain zazpi aldiz mendekatuko dute; Lamek, berriz, hirurogeita hamarretan zazpi aldiz». Mugarik gabeko mendeku-kultura honen aurrean, mugarik gabeko barkazioa abesten du Jesusek bere jarraitzaileentzat.
Oso urte gutxitan ezinegona haziz joan da Elizaren baitan, gero eta gatazka zein aurkaritza saminagoak eta mingarriagoak eragin dituena. Elkarrekiko errespetu falta, irainak eta kalumniak gero eta sarriago gertatzen dira. Inork gaitzesten ez dituela, beren burua kristautzat ematen duten taldeak internet-sareaz baliatzen dira oldarkortasuna eta gorrotoa ereiteko, beste fededun batzuen izena eta ibilbidea gupidarik gabe hondatuz.
Premia estukoak ditugu Jesusen lekukoak, haren Ebanjelioa hitz sendoz hots egingo eta bihotz apalez haren bakea kutsatuko dutenak. Fededunak: haren Elizan sartu den itsutasun gaixoti hori barkatuz eta sendatuz joango diren lekukoak behar ditu.

José Antonio Pagola