lunes, 29 de noviembre de 2010

2010/12/05 - Abendualdiko 2. igandea (A)


Hasiera ..... A Zikloa ..... B Zikloa ..... C Zikloa ..... Castellano


2010eko abenduaren 5a

Jose Antonio Pagolaren homiliak

Abendualdiko 2. igandea (A)

EBANJELIOA

Prestatu bidea Jaunari,
zuzendu bidexkak hari.»


Mateo 3,1-12

Garai hartan agertu zen Joan Bataiatzailea, Judeako basamortuan honela hots eginez: «Bihozberri zaitezte, gainean baituzue Jainkoaren erregetza».
Joan honi buruz esan zuen, hain zuzen, Isaias profetak:
«Ahots bat oihuka
ari da basamortuan:
Prestatu bidea Jaunari,
zuzendu bidexkak hari.»
Joanek gamelu-ilezko jantzia zuen soineko eta larruzko uhala gerriko, eta matxinsaltoak eta basaeztia zituen janari.
Jerusalem hiriko, Judea osoko eta Jordan inguru guztiko jendea harengana joaten zen, eta, beren bekatuak aitortzen zituztela, Joanek bataiatu egiten zituen Jordan ibaian.
Fariseu eta saduzear askori, bataiatzera zetozela ikustean, honela esan zien Joanek: «Sugekumeok! Nork esan dizue gainean duzuen haserre-zigorrari ihes egingo diozuela?
Ager ezazue zeuen jokabideaz bihozberrituak zaudetela, eta ez pentsa nahikoa duzuenik “Abrahamen ondorengo gara” esatea. Egia esan, honako harri hauetatik ere atera ditzake Jainkoak Abrahamen ondorengoak.
Prest dago aizkora zuhaitza hondotik jotzeko: fruitu onik ematen ez duen zuhaitz oro moztu eta sutara botako da.
Nik urez bataiatzen zaituztet bihozberri zaitezten; baina nire ondoren datorrena ni baino ahaltsuago da, eta ni ez naiz inor hari oinetakoak eranzteko ere; horrek Espiritu Santuaz eta suz bataiatuko zaituzte.
Eskuan dauka sardea, eta garia garbitzera doa: alea mandioan jasoko du; lastoa, ordea, inoiz itzaliko ez den sutan erreko».

HOMILIA

2010eko abenduaren 5a

EZ BAZTER UTZI BIHOTZ BERRITZEA

«Bihotz berri zaitezte, hurbil baita Jainkoaren erreinua». Mateoren arabera, hauek dira Joanek Judeako basamortuan jaulki dituen lehenengo hitzak. Eta, orobat, hauek dira Jesusek jaulki dituen lehenengoak, bere profeta-jarduera hastean, Galileako aintzira-ertzean.
Bataiatzailearen predikuarekin eman da entzutera Jesusen mezuaren muina izango den konbertsiorako deia. Jesus ez da artean agertu, eta Joan hor ari da errotiko aldaketara dei egiten, zeren Jainkoak bizitza bere egiazko jomugara bideratu nahi baitu.
Bihotz berritze hau ez datza penitentzia egitean. Ez da aski herri hautaturiko kide izatea ere. Ez da aski Jordango bataioa hartzea. Beharrezkoa da «bihotz berritzeak eskatzen duen fruitua ematea»: bizitza berria, Jainkoaren erreinua onartzera bideratua.
Jada basamortuan entzutera ematen hasia den dei hau izango da Jesusen mezuaren giharra, haren bizitza guztia arnastuko duen irrika. Hona zen dioen: «Aro berria hasi da. Hurbil da Jainkoa. Ez zaituzte bakarrik utzi nahi zeuen arazoen eta gatazken aurrean. Haurride bezala bizitza partekatzen ikusi nahi zaituzte. Jainkoa guztien Aita bezala onartzen. Ez ahaztu haren mahai inguruan azken Jaia ospatzeko deia jaso duzuela».
Ez genioke amore eman behar Jainkoaren erreinura konbertitu ez den Eliza batean bizitzeari. Ez dugu zilegi Jesusi jarraitzea haren egitasmoa onartu gabe. Vatikano II.a kontzilioak argi eta irmo deklaratua du: «Elizak, munduari laguntza ematean eta mundutik askotariko laguntza jasotzean, ez du amets bat baizik: etor dadila Jainkoaren erreinua eta gauzatu dadila gizadiaren salbazioa».
Bihotz berritze hau ez da norbanakoaren aldaketa hutsa, baizik Elizan sortu behar dugun giroa da, zeren Eliza osoak behar baitu bizi Jainkoaren erreinua onartuz. Ez datza jarduera erlijiosoak leialtasun handiagoz betetzean ere, baizik gizartean «Jainkoaren erreinua eta haren justizia» bilatzean.
Ez da aski kristau-elkarteetan Elizaren «sakramentuak» era duinagoan ospatzeko ardura. Beharrezkoa da, gainera, Jesusek betetzen zituen erreinuko «seinaleak» sustatzea: jenderik ahulena onartu, sufritzen ari direnez gupidatu, gizarte berradiskidetua sortu, barkazioa doan eskaini, pertsona oro defenditu.
Horregatik, bihotz berritzeko desira sakonak arnasturik, hau dio Vatikano II.ak: «Liturgiak ez du agortzen Elizaren jarduera guztia; izan ere, gizon-emakumeak ospakizunera iritsi ahal daitezen, beharrezkoa da aldez aurretik federako eta bihotz berriko deia jaso dezaten». Ez genuke eginkizun hori bazter utzi behar.

José Antonio Pagola


Locations of visitors to this page

lunes, 22 de noviembre de 2010

2010/11/28 - Abendualdiko 1. igandea (A)


Hasiera ..... A Zikloa ..... B Zikloa ..... C Zikloa ..... Castellano


2010eko azaroaren 28a

Jose Antonio Pagolaren homiliak

Abendualdiko 1. igandea (A)

EBANJELIOA

Zain egon prest egoteko.

Mateo 24,37-44

Egun haietan, Jesusek esan die bere irakasleei: Noeren garaian bezala gertatuko da Gizonaren Semearen etorrerakoan.
Uholdearen aurretik, jan-edanean ziharduen eta ezkondu egiten zen jendea, Noe ontzian sartu zen arte; eta ez ziren konturatu, uholdea iritsi eta denak eraman zituen arte. Gauza bera gertatuko da Gizonaren Semearen etorrerakoan ere. Soroan izango diren bi gizonetatik, bata eraman eta bestea utzi egingo dute; errotan ehotzen ariko diren bi emakumeetatik, bata eraman eta bestea utzi egingo dute. Zain egon, beraz, ez baitakizue zein egunetan etorriko den zuen Jauna.
Gogoan hartu hau: etxeko nagusia, lapurra gaueko zein ordutan etorriko den jakingo balu, zain egongo litzateke eta ez luke etxea zulatzen utziko.
Prest egon, bada, zuek ere, gutxien uste duzuen orduan etorriko baita Gizonaren Semea.

HOMILIA

2010eko azaroaren 28

ALDIEN SEINALEAK

Askotariko eran agertu dute ebanjelioek Jesusek behin eta berriz egindako deia, aldien seinaleei buruz esna, adi eta arretatsu bizi gaitezen. Hasiera hartan, lehen kristauek garrantzi handia eman zioten «adi egote» horri, berehala gertatzekoa omen zen Jaunaren etorrerarako prest egon ahal izateko. Geroago, argi ikusi zuten ezen ezinbestekoa dela aro bakoitzeko seinaleei buruz azti eta adi egon beharra, historian barna Jesusi leial atxiki ahal izateko.
Hona nola agertu duen Vatikano II.ak kezka hau: «Elizak etengabeko eginbeharra du aro honetako seinaleak miatu eta Ebanjelioaren argian interpretatzea, momentuko belaunaldira egokituz, gizadiak egungo eta geroko biziaren zentzuaz izan ohi dituen betiko galderei erantzun ahal izateko...».
Aldi hauetako seinaleen artean, Kontzilioak gertaera mingarri hau aipatu du: «Haziz doa egunez egun, izatez, erlijioa bazter uzten ari den jendetzaren fenomenoa». Nola ari gara irakurtzen seinale larri hau? Jabetu al gara gertatzen ari den horretaz? Aski ote da hori guztia materialismoari, sekulartzeari eta Jainkoarekiko ukapen sozialari leporatzea? Ez ote gara entzun beharrean Eliza baitan konbertsiorako deia?
Jenderik gehienak isil-isilik alde egin du, batere zaratarik gabe. Beti egon izan dira mutu Elizan. Inork ez die galdetu izan garrantzizko ezertaz. Inoiz ez zaie burura etorri bazuketela zerbait esatekorik. Eta azkenean isil-isilik alde egiten dute. Zer da halakoen isiltasun horren hondoan? Nork entzun izan die? Sumatu al dute inoiz norbaiten abegi ona, norbaitek entzuten ziela, sumatu al dute inoiz norbait beren lagun gure elkarteetan?
Joan direnetarik asko kristau xumeak ziren, beren betebehar erlijiosoak ohituraz betetzera ohituak. Hartua zuten erlijioak gain behera egin du. Ez dute aurkitu hartan aldi berriei aurre egin ahal izateko behar zuten indarra. Zein elikagai hartu dute gugandik? Non entzun ahal izango dute Ebanjelioa hemendik aurrera? Non egin ahal izango dute topo Kristorekin?
Beste batzuk usteak huts eginik joan dira. Asperturik bihotza ukitzen ez dieten hitzak entzutera, beren galdekizunei erantzuten ez dietenak entzutera. Penaturik Elizan «etengabeko eskandalua» aurkitzean. Batzuek haztamuka bila jarraitzen dute. Nork egingo die sinesgarri Jesusen Berri Ona?
Benedikto XVI.a behin eta berriz ari da esaten arriskurik handiena Elizarentzat ez datorrela kanpotik, baizik bere baitan duela arriskua, bere bekatuan, bere fideltasun-faltan. Erreakzionatzeko ordua da. Daitekeena da Elizaren konbertsioa, baina gure konbertsioaz hasirik, gutako bakoitzarenaz.

José Antonio Pagola


Locations of visitors to this page

lunes, 15 de noviembre de 2010

2010/11/21 - Urteko 34. igandea (C) Jesukristo unibertsoaren erregea


Hasiera ..... A Zikloa ..... B Zikloa ..... C Zikloa ..... Castellano


2010eko azaroaren 21a

Jose Antonio Pagolaren homiliak

Urteko 34. igandea (C) Jesukristo unibertsoaren erregea

EBANJELIOA

Jesus, oroit zaitez nitaz errege izatera iritsiko zarenean.

Lukas 23,35-43

Herria begira zegoen. Agintariek, berriz, Jesusi burla egiten zioten, esanez: «Besteak salbatu ditik; salba dezala bere burua, Jainkoaren Mesias, hautatua, baldin bada».
Soldaduek ere irri egiten zioten; ondoraturik, ozpina eskaini zioten eta esan: «Juduen errege baldin bahaiz, salba ezak heure burua».
Honako idazkun hau zuen buruaren gainaldean: «Hau juduen erregea da».
Zintzilik zeuden gaizkileetako bat Jesusi irainka ari zitzaion, esanez:
–Ez al haiz, bada, hi Mesias? Salba ezak heure burua eta salbatu gu ere!
Baina besteak errieta egin zion hori zioenari:
–Ez al duk Jainkoaren beldurrik, zigorra jasaten hagoela ere? Gurea legezkoa duk, geure egintzengatik merezia baitugu; baina honek ez dik okerrik egin.
Gero, gaineratu zuen:
–Jesus, oroit zaitez nitaz errege izatera iritsiko zarenean.
Jesusek erantzun zion:
–Benetan diotsut: Gaur nirekin izango zara paradisuan.

HOMILIA

2010eko azaroaren 21ean

GURUTZEA LEPOAN

Kristo Errege egunean hots egiten den kontakizunak, gurutzean jostearenak, hau gogoratzen digu Jesusen jarraitzaileei: haren erreinua ez dela aintzaren eta boterearen erreinua, baizik zerbitzuaren, maitasunaren eta erabateko buru-eskaintzarena, gizakia gaitzetik, bekatutik eta heriotzatik libratzeko.
«Gurutzeko garaipena» hots egitera ohituak gara eta horrek arrisku bat du berekin: ahaztaraztekoa Gurutziltzatuak ez duela inolako zerikusirik sasi-triunfalismoarekin. Eta badakigu: honek hustu egiten du edukiaz Jainkoak bere sorkarientzat burutu duen zerbitzu apalaren keinurik nagusiena. Gurutzea ez da, ordea, trofeo antzeko zerbait, besteei harrokeriaz erakusteko erabiliko genukeena, baizik bere etsenplua jarraitzera gonbidatzen gaituen Jainkoaren Maitasun gurutziltzatuaren sinboloa.
Kristoren gurutzea abesten, adoratzen eta musukatzen dugu, geure izatearen barneenean Jainkoari eskerrak eman beharra sentitzen dugulako, agertu digun maitasun hondogabeagatik; ez dugu ahazten, alabaina, Jesusek eskatzen digun lehenbiziko gauza ez dela Gurutzeari musu ematea, baizik hura lepoan hartzea. Eta hau honetan datza soil-soilik: haren urratsak jarraitzea erantzukizunez eta serioski, jakinik bide horrek, goiz edo berandu, oinazezko haren zoria partekatzera eramango gaituela.
Ez da bidezkoa Kristoren misteriora era pasiboan hurbiltzea, hura lepoan jartzeko inolako asmorik gabe. Horregatik, oso kontuan hartu beharreko ditu zenbait ospakizun, Gurutzearen inguruan ingurune erakarlea baina arriskutsua sor dezaketenak; Gurutziltzatuari jarraitzetik apartarazi eta,Gurutzerik gabe ere, kristautasuna bizi dugun ilusioa sortaraziz. Juxtu, Gurutzeari musu ematean entzun beharko genuke Jesusen dei hau: «Norbait nire ondoren badator... har dezala bere gurutzea eta jarrai diezadala».
Jesusen jarraitzaileentzat, hau esan nahi du Gurutzea bakoitzak bere egiteak: gurutziltzatuengana zerbitzari bezala hurbiltzea; babesgabeez abusatzen den lekuan zuzentasuna ezartzea; sufritzen ari direnen aurrean axolarik den lekuan errukia eskatzea. Honek guztiak gatazkak, ukoa eta sufrimena ekarriko dizkigu. Horixe izango da Kristoren gurutzea lepoan hartzeko gure modu apala.
Joham Baptist Metz teologo katolikoa behin eta berriz ari da azpimarratzen arrisku hau: Gurutziltzatuaren irudia gure begi-bistatik ezkutatzen ari dela gaur egun gurutzeratuak direnen aurpegia.. Ongizatea bizi duten lurraldeetako kristautasunean, Metz-en ustez, fenomeno larri hau ari da gertatzen: «Gurutzeak ez du jada inor kezkarazten, ez du jada akuilu-puntarik; galdua du Jesusi jarraitzearen tentsioa, ez du eskatzen inolako erantzukizunik; aitzitik, kendu egiten du».
Ez ote gara guztiok berrikusi beharrean zein den gure egiazko jarrera Gurutziltzatuarekiko? Ez ote gara guztiok harengana hurbildu beharrean erantzukizun handiagoz eta konpromiso biziagoz?

José Antonio Pagola


Locations of visitors to this page

lunes, 8 de noviembre de 2010

2010/11/14 - Urteko 33. igandea (C)


Hasiera ..... A Zikloa ..... B Zikloa ..... C Zikloa ..... Castellano


2010eko azaroaren 14a

Jose Antonio Pagolaren homiliak

Urteko 33. igandea (C)

EBANJELIOA

Iraupenaren iraupenez lortuko duzue bizia.

Lukas 21,5-19

Egun haietan, batzuk tenpluari buruz ari ziren, harri ederrez eta emaitzez apaindua zegoela aipatuz. Orduan, Jesusek esan zuen: «Etorriko da garaia, hor ikusten duzuen horretatik harririk ere harri gainean geldituko ez dena: dena suntsituko dute».
Ikasleek galdetu zioten: «Maisu, noiz gertatuko da hori, eta zertan ezagutuko da gertatzera doala?»
Jesusek erantzun zien: «Kontuz! Ez zaitzatela inork engaina! Asko etorriko dira, nire izena berenganatuz eta esanez: “Ni naiz Mesias”, edo “Gainean da garaia”. Ez joan halakoen ondoren. Gerra eta iraultza-hotsak entzutean, ez ikaratu: lehenbizi gertatu beharrekoa baita hori guztia; baina ez dator berehala azkena».
Gainera, esan zien: «Nazioa nazioaren kontra eta erreinua erreinuaren kontra altxatuko dira; lurrikara handiak izango dira, eta izurrite eta goseteak han eta hemen; gauza ikaragarriak gertatuko dira, eta ortzian seinale handiak azalduko.
«Baina hori guztia gertatu aurretik, eskua botako dizuete eta erasoko; sinagogetara eta kartzelara eramango zaituztete, eta erregeen eta agintarien aurrera zuzenduko niregatik. Aitorpen egiteko aukera emango dizue horrek guztiak. Hartu gogoan ez duzuela zeuen buruak nola defendatuko kezkatan egon beharrik: neuk adieraziko dizuet zer eta nola esan, eta zuen etsaietako inork ez du zuei aurre ematerik edo erantzuterik izango. Zeuen guraso eta senideek berek, ahaide eta adiskideek berek salduko zaituztete, eta zuetako zenbait hilko. Mundu guztiak gorroto izango dizue niregatik; baina ez duzue buruko ile bakar bat ere galduko. Iraupenaren iraupenez lortuko duzue bizia.

HOMILIA

2010eko azaroaren 14

ALDI ZAILETARAKO

Gure egun hauetan gertatzen ari diren kanbio sozio-kultural sakonak eta erlijio-krisia astindu gogorra ari dira ematen, mendebaldean, kristautasunaren sustraiei; horrek guztiak inoiz baino gehiago eragin beharko liguke argia eta indarra Jesusengan bilatzera, aldi hauek azti eta erantzukizunez bizi ahal izateko.
Errealismorako deia. Inoiz ez die Jesusek bere jarraitzaileei aditzera eman bide erraza, arrakastatsua eta aintzatsua izango dutenik. Ostera, jakinarazi die beren historia luzea zailtasunez eta borrokaz betea izango dutela. Beraz, Jesusen espirituaren kontra doa triunfalismoa aldarrikatzen ibiltzea edota handikeriari laineza emanez bizitzea. Benetan latza iruditzen zaigun bide hau da bere Jaunari leial izan nahi zaion Elizari egiaz dagokiona.
Xalotasunik ez. Krisialdian, duda-muda eta nahasmendu-aldian ez da harritzekoa mezuak eta agerpenak entzutea salbazio-bide berriak proposatuz. Horien aurrean, hona Jesusen erreguak. Lehenik eta behin: «ez zaitzatela inork engaina», hau da, ez jarri xaloki zeuen ustea ebanjelioa ez beste mezu batean, ez Elizaren barrukoan, ez kanpokoan. Beraz, «ez ibili halakoen ondoren». Ez uste izan Jesu Kristogandik apartarazten gaituztenengan, hura da gure fedearen oinarri eta jatorri bakarra.
Funtsezkoari atxiki. Kristau-belaunaldi bakoitzak izan ohi ditu bere arazoak, zailtasunak eta bilatu beharrak. Ez genuke galdu behar geure patxada, baizik geure erantzukizunari lotu beharko gintzaizkioke. Ez digu inork eskatuko geure indarrez gaindiko den ezer. Eskura dugu Jesusen beraren laguntza: «Neuk emango dizkizuet hitzak eta jakinduria». Ukazioa eta etsaigoa dituen kontrako ingurumenean berean, bete dezakegu ebanjelioa eta bizi gintezke kristau-zentzuz.
Testigantzaren ordua. Aldi zailak ez ditugu bihurtu behar lanturako, oroiminerako edo etsipenerako aldi. Ez dira etsitzeko, geldotzeko edo amore emateko aldi. Beste bat da Jesusen mezua: aldi zailetan «aukera izango duzue testigantza egiteko», Orduan, hain zuzen, behar dugu biziago egin geure artean Jesusen, haren mezuaren eta haren egitasmoaren testigu apal baina konbentzigarri izateko deia.
Pazientzia. Hona Jesusen erregua goiari gogor eusteko: «Zeuen iraupenez salbatuko duzue arima».Jatorrizko hitza bietara eman daiteke: «pazientzia» nahiz «iraupena». Kristauen artean gutxi mintzatu ohi gara pazientziaz, baina inoiz baino handiagoa dugu haren beharra. Kristau-bizieraren estilo hau, pazientziazkoa eta iraupenekoa, lantzeko momentua dugu gaurkoa, egoera eta erronka berriei erantzuten lagunduko diguna, bakea eta argitasuna galdu gabe.

José Antonio Pagola


Locations of visitors to this page

lunes, 1 de noviembre de 2010

2010/11/07 - Urteko 32. igandea (C)


Hasiera ..... A Zikloa ..... B Zikloa ..... C Zikloa ..... Castellano


2010eko azaroaren 7a

Jose Antonio Pagolaren homiliak

Urteko 32. igandea (C)

EBANJELIOA

Ez da hildakoen Jainkoa, biziena baizik.

Lukas 20,27-38

Egun haietan, saduzear batzuk etorri zitzaizkion Jesusi. Hauek hildakoak ez direla pizten esaten dute. Eta honela galdetu zioten:
–Maisu, Moisesek idatzi zigun: Norbaiti anaia ezkondu bat seme-alabarik gabe hiltzen bazaio, ezkon bedi alarguntsarekin, anaiari ondorengoa emateko.
«Baziren, bada, zazpi anaia. Zaharrena ezkondu eta seme-alabarik gabe hil zen. Bigarrena eta hirugarrena alarguntsarekin ezkondu ziren, eta zazpiak berdin. Eta denak seme-alabarik gabe hil ziren. Azkenik, hil zen emakumea ere. Piztuerakoan, noren emazte izango da, zazpiek izan baitzuten emazte?»
Jesusek erantzun zien:
–Mundu honetan gizon-emakumeak ezkondu egiten dira; baina datorren munduan eta hildakoen piztueran parte hartzeko Jainkoak gai aurkituko dituenak, gizonezko nahiz emakume, ez dira ezkonduko; izan ere, ez daitezke berriro hil, aingeruen antzeko baitira eta Jainkoaren seme-alaba, piztueran parte dutenez gero. Gainera, hildakoak pizten direla Moisesek berak adierazi zuen, sutan zegoen sasiaren pasartean, Jaunari Abrahamen, Isaaken eta Jakoben Jainko deitzen dionean. Ez da hildakoen Jainkoa, biziena baizik, denak bizirik baitaude harentzat.

HOMILIA

2010ko azaroaren 7an

HERIOAK EZIN KENDU JAINKOARI BERE SEME-ALABAK

Jesus beti guztiz neurritsua izan da piztuera ondoko biziaz hitz egitean. Halaz guztiz, saduzear aristokraten talde bat hildakoen piztuera barregarritzat ematen saiatu zenean, aurre egin zion puntu hori bere egiazko mailara jasoz eta oinarrizko bi baieztapen eginez.
Beste ezer baino lehen, uko egin dio saduzearren haur.ikuspegiari, orain ezagutzen dugun bizitza honen luzapentzat ematen baitute berpiztuen bizia. Oker dabiltza Jainkoak berpizturiko bizitza gure egungo esperientziatik imajinatzen dutenean.
Errotiko aldea da lurreko gure bizitzaren eta heriotzaren ondoren zuzeneko sostengutzat Jainkoaren maitasuna izango duen bizi betearen artean. Geroko bizi hori guztiz «berria» da. Horregatik, espero dezakegu, bai, hura, baina deskribatu edo argitu ez, sekula.
Lehen kristau-belaunaldiek jarrera apal eta prestu horri eutsi zioten «betiko biziaren» misterioaren aurrean. Paulok diotse Korintoko fededunei hau dela esperantzaren gaia: «ez begik ikusi, ez belarrik entzun, ez inongo gizakik imajinatu ez duena, bera maite dutenentzat Jainkoak prestatua».
Hitz hauek oharpen sano ditugu eta orientabide gozo. Alde batetik, zerua «berritasun bat» da, lurreko zernahi esperientzia baino harago dena; baina, bestetik, Jainkoak prestatu duen bizia da, gure ametsik hondokoenekoak guztiz asetzeko. Fedearen funtsa ez datza gure ikusmina xaloki betetzean, baizik Jainkoarekiko gure desioa, igurikitzea era esperantza elikatzean.
Horixe da, preseski, Jesusek gogo duena saduzearrek onartzen zuten gertakari batera xume-xume jo duenean: Jainkoari Bibliaren tradizioan «Abrahamen, Isaaken eta Jakoben Jainko» deitzen zaio. Patriarka hauek hilak diren arren, Jainkoak haien Jainko izaten jarraitzen du, haien babesle, haien adiskide. Herioak ezin suntsitu ahal izan du Jainkoaren haiekiko maitasuna eta fideltasuna.
Orduan, bere ondorioa atera du Jesusek gure fedearentzat erabakitzailea den baieztapen hau eginez: «Jainkoa ez da hildakoen Jainko, baizik bizi direnena; zaren harentzat denak baitira bizi». Bizi-iturri agortezina da Jainkoa. Herioak ezin kendu dizkio Jainkoari bere seme-alaba maiteak. Lur honetan galdu ditugulako, guk haietaz negar dagigunean, Jainkoak bizi-bizi dakuski, bere aitatasun-maitasunean bildu dituelako.
Jesusen arabera, Jainkoak bere seme-alabekin duen batasuna ezin suntsitu du herioak. Gure ezkutatze biologikoa baino indartsuagoa da haren maitasuna. Horregatik, fede apalez ausartzen gara dei hau egitera: «Ene Jainko, zugan dut konfiantza. ez diezadala horrek huts egin» (Salmo 25,1-2).

José Antonio Pagola


Locations of visitors to this page