lunes, 26 de mayo de 2014

2014/06/01 - 7. Pazko Igandea - Jaungoikoaren Igokundea (A)

Hasiera ..... A Zikloa ..... B Zikloa ..... C Zikloa ..... Castellano ..... Eleaniztun


José Antonio Pagolaren homiliak.

Igandeko izenburuan "klik" egin, José Antonio Pagolaren homiliak irakurtzeko, partekatzeko, jaisteko edo inprimatzeko. Baita ere goiko menuan A Zikloa, B Zikloa edo C Zikloa aukeratu, zikloaren homiliak irakurtzeko.


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

2014ko ekainaren 1

7. Pazko Igandea - Jaungoikoaren Igokundea (A)


EBANJELIOA

Ahalmen osoa eman dit Jainkoak zeru-lurretan.

+ Jesu Kristoren Ebanjelioa San Mateoen liburutik 28, 16-20

Egun haietan, hamaika ikasleak Galileara joan ziren, Jesusek esandako mendira.
Ikusi zutenean, gurtu egin zuten; batzuk, ordea, zalantzan zeuden.
Jesus, hurbildurik, honela mintzatu zitzaien:
«Ahalmen osoa eman dit Jainkoak zeru-lurretan. Zoazte, bada, eta egin herri guztiak nire ikasle, Aitaren eta Semearen eta Espiritu Santuaren izenean bataiatuz eta nik agindu dizuedan guztia betetzen irakatsiz. Eta ni zeuekin izango nauzue egunero munduaren azkena arte».

Jaunak esana.

HOMILIA

2014ko ekainaren 1a

EZ ITXI HORIZONTEA

Ongizaterik handiena berehala lortzeari bakarrik emanik eta nahikunde eta esperantza txikiek erakarririk gabiltzala, arriskua dugu, geure biziaren horizontea pobretzeko, betikotasunaren desioa galdurik. Aurrerapena ote da hori? Errore bat ote?
Badira bi gertaera, duela urte batzuez gero bizi dugun milurteko honetan, egiaztatzeko zail ez direnak. Alde batetik, haziz doa gizartean mundu berriago baten nahia eta gogoa. Ez dugu aski edozein gauza: mundu duinago, gizakoiago eta zoriontsuago baterantz jo beharra sentitzen dugu.
Bestetik, haziz doa desilusioa, eszeptizismoa eta ziurtasunik eza etorkizunari dagokionez. Zentzurik gabeko hainbesteko sufrimendua ageri da pertsonen eta herrien bizitzan, hainbat eta hainbat gatazka pozoitsu, hartarainoko abusuak Planetaren aurka, non ez baita gauza erraza gizakiagan uste izanik bizitzea.
Halaz guztiz, zientziaren eta teknologiaren garapena gaitz eta sufrimendu asko ari da askatzen. Etorkizunean, dudarik gabe, are arrakasta distiratsuagoak lortuko dira. Oraino ez gara gai sumatzeko gizakiak duen gaitasuna, ongizate fisiko, psikiko eta soziala garatzeko.
Baina ez litzateke jatorra izango beste hau ahaztea: garapen miresgarri honek gaitz batzuetatik bakarrik eta era mugatuan gaitu «salbatzen». Hain juxtu, gero eta giza aurrerapen handiagoaz gozatzen ari garen honetan ari gara argiago sumatzen ezen gizakiak ezin diola eman bere buruari antsiatzen eta bilatzen duen guztia.
Nork liberatuko gaitu zahartzetik, ezinbestean hil behar izatetik edota gaitzaren ahalmen ulertezinetik? Ez gaitu harritu behar ikusteak, jende asko hasia dela behar bat sentitzen: teknika ez den, zientzia ez den, doktrina ideologikoa ez den beste zerbaiten behar bat, alegia. Gizakiak ez dio amore  eman nahi izaera galkor eta hilkor honetan betiko hesiturik bizitzeari.
Alabaina, kristau gutxi baino gehiago ari da bizitzen lurrari soilik begira. Itxuraz, ez gara ausartzen geure begiak altxatzen eguneroko ondo-ondokoa dugun hura baino harago. Jaunaren Igokundearen kristau-jai honetan, zientifiko eta mistiko handia izan zen Teilhard de Chardin-en hitz hauek aipatu nahi nituzke: «Kristauok, Igokundeak hogei mende soil dituen honetan, zer egin duzue kristau-fedeaz?»
Galderen eta ziurtasunik ezaren artean, Jesusen ikasleok ibili gabiltza biziaren bila, konfiantza batek eta konbentzimendu bat eraginik. Biziak ixtera eta itzaltzera doala ematen duenean ere, Jainkoak hor dirau. Ontasun- eta Maitasun-misterio da errealitatearen azken misterioa. Biziari irekia den Atea da Jainkoa, inork ezin itxia.

José Antonio Pagola


HOMILIA

2011ko ekainaren 5a

JESUSEN ESKOLA

Gure kristau-elkarteetan gaur egun bizi den egoera ez da batere erosoa. Jesusen ikasleen bihotzean hainbat galdera sortzen da: non indarberritu geure fedea krisialdi erlijioso honetan? zer da garrantzizkoa momentu honetan? zer egin beharko genuke Jesusen elkartean? norantz bideratu beharko genituzke geure ahaleginak?
Aparteko inportantzia duen pasadizo batekin bukatu du Mateok bere ebanjelioa. Jesusek azkenekoz elkartu ditu ikasleak bere misioa gomendatzeko. Jesusengandik entzungo dituzten azken hitzak dira: ikasleen egitekoa norabidetu eta mendetan barna haien fedea sostengatu behar dituztenak.
Emakumeen adierazpenei jarraituz, ikasleak Galilean elkartu dira. Han hasi zuten Jesusekiko beren adiskidetasuna. Han hartu zuten konpromisoa hari jarraitzeko, Jainkoaren erreinuaren Jesusen egitasmoan parte hartuz. Zer aurkituko duten ez dakitela etorri dira orain. Jesus ikusiko ote dute, hura hila izan ondoren?
Berpiztuarekin topo egitea ez da gauza erraza. Datorrela ikustean, ikasleak «ahuspeztu» egin dira haren aurrean; zerbait berria nabari diote Jesusi; sinetsi nahi dute, baina «batzuk dudatan dira». Konfiantzaren eta tristuraren artean kulunkatzen dira ikasleak. Gurtzen dute, baina ez dira dudatik eta segurtasun ezetik libre. Gaurko kristauek ondo ulertzen diegu. Gauza bera gertatzen zaigu guri ere.
Jesusek ezer ez aurpegiratzea da harrigarriena.  Berari jarraitzeko esan zienetik ezagutzen ditu. Haien fedea txikia da artean; halere, haien dudak, zalantzak eta guzti, konfiantza du Jesusek haiengan. Fede txiki eta hauskor horrekin hots egingo dute Jesusen mezua mundu osoan. Horrela jakingo dute onartzen eta ulertzen, mendeetan barna duda-mudazko fedea biziko duen jendea. Jesus izango da guztien sostengu.
Argi dago gomendatu dien oinarrizko eginkizun hau: «egin ikasleak» herri guztietan. Ez ditu bidaltzen, propioki, irakaspen bat ematera, baizik saiatzera munduan izan dadin Jesusen ikasle bezala biziko den gizon-emakumerik. Jesus bezala bizitzen ikasiko duen jarraitzailerik. Izango denik Jesus maisutzat hartuko duenik, eta libre, zintzo, solidario izaten eta mundua gizatarrago egiten ikasteari sekula utziko ez dionik.
«Jesusen eskolatzat» du Mateok kristau-elkartea. Gutxiago edo gehiago izango gara. Gure artean sinestedun konbentzitu eta sinestedun zalantzakor izango da. Gero eta zailago izango da guztiari kasu egitea, nahi genukeen bezala. Hau izango da garrantzizkoa: izan dadila gure artean Jesusen moldera bizi ahal izateko modurik. Hura da gure Maisu bakarra. Gainerakoak anai-arreba gara guztiok, haren ikasle izaten elkarri laguntzen eta eragiten diotenak.

José Antonio Pagola




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

José Antonio Pagola Itxaldiaren Bideoak ikusteko:
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


lunes, 19 de mayo de 2014

2014/05/25 - 6. Pazko Igandea (A)

Hasiera ..... A Zikloa ..... B Zikloa ..... C Zikloa ..... Castellano ..... Eleaniztun


José Antonio Pagolaren homiliak.

Igandeko izenburuan "klik" egin, José Antonio Pagolaren homiliak irakurtzeko, partekatzeko, jaisteko edo inprimatzeko. Baita ere goiko menuan A Zikloa, B Zikloa edo C Zikloa aukeratu, zikloaren homiliak irakurtzeko.


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

2014ko maiatzaren 25

6. Pazko Igandea (A)


EBANJELIOA

Nik Aitari eskatuko diot eta beste Laguntzaile bat emango dizue.

+ Juan 14, 15-21

Denbora haietan, Jesusek bere ikslei esan zioten. «Maite banauzue, beteko dituzue nire aginduak. Nik Aitari eskatuko diot eta beste Laguntzaile bat emango dizue, beti zuekin izango dena, egiaren Espiritua. Mundutarrek ezin dute hartu, ez baitute ikusten, ez ezagutzen; baina zuek ezagutzen duzue, zuengan bizi baita eta zuekin egongo betiko.
«Ez zaituztet umezurtz utziko, itzuliko naiz zuengana. Laster munduak ez nau gehiago ikusiko; zuek, ordea, ikusiko nauzue, nik bizia baitut eta zuek ere biziko baitzarete. Egun hartan ulertuko duzue ni Aitarekin bat eginda nagoela, zuek nirekin eta ni zuekin. Nire aginduak onartu eta betetzen dituenak, horrexek nau maite. Ni maite nauena, berriz, nire Aitak maite izango du, eta nik ere maite izango dut eta agertuko natzaio berari».

Jaunak esana.

HOMILIA

2014ko maiatzaren 25a

EGIAREN ESPIRITUA

Ikasleei agur esaten ari da Jesus. Triste eta lur jota ikusten ditu. Laster ez dute izango berekin. Nork bete haren hutsunea? Orain arte Jesus da arduratu beraiez, Jesusek ditu defenditu lege-maisu eta fariseuengandik, Jesus izan dute sostengu beren fede makal eta duda-mudazkoarentzat, Jesus aritu zaie Jainkoaren egia agerian jartzen, eta Jesusek dizkie agertu bere egitasmo gizatarraren hastapenak.
Gogotsu mintzo zaie Jesus Espirituaz. Ez ditu umezurtz utzi nahi. Berak eskatuko dio Aitari eskutik utzi ez ditzan, «beste defendatzaile bat» eman diezaien «beti haiek egon dadin». «Egiaren Espiritua” deitu dio Jesusek. Zer dago Jesusen hitz hauen pean?
«Egiaren Espiritu hau» ez da nahastu behar doktrina batekin. Egia hau ez da bilatu behar teologoen liburuetan, ezta hierarkiaren dokumentuetan ere. Zerbait askoz sakonagoa da. Jesusek dio «gurekin bizi dela eta gugan dagoela». Arnasa da, indarra, argia, maitasuna … Jainkoaren azken misteriotik datorkiguna. Bihotz xume eta ustetsuaz behar diogu harrera egin.
«Egiaren Espiritu honek» ez gaitu bihurtzen egiaren «jabe». Ez datorkigu guk geure fedea beste batzuei ezartzeko, ezta ere guk inoren ortodoxia kontrolatzeko. Gu Jesusez umezurtz ez uzteko dator, eta gu egiari irekitzera gonbidatzera, Jesusen ebanjelioa entzunez, onartuz eta biziz.
«Egiaren Espiritu honek» ez gaitu egiten egiaren «gordetzaile», baizik testigu. Gure egitekoa ez da arerioekin eztabaidan jardutea, ezta borrokan aritzea edo inor menpean hartzea, baizik eta Ebanjelioaren egia bizitzea eta «Jesus maitatzea, haren aginduak betez».
«Egiaren Espiritu hau» gutako bakoitzarengan dago, Jesusengandik aparta gaitzakeen edozer gauzatatik babestuz. Geure bihotza xume-xume irekitzera gonbidatzen gaitu Jainkoaren misteriori, biziaren Adiskide horri. Jainko honen bila ondradu eta egiaz dabilena, ez dabil Jainkoagandik urrun. Jesusek berak esan zuen behin batean: « Egiarena den orok entzuten du nire ahotsa». Halaxe da.
«Egiaren Espiritu honek Jesusen egian bizitzera gonbidatzen gaitu geure gizartean, non askotan estrategia esaten baitzaio gezurrari; negozio esplotazioari; tolerantzia erantzukizunik ezari; eraikitako ordenu zuzengabekeriari; askatasun arbitrariotasunari; egiazaletasun errespeturik ezari …
Zer zentzu izan lezake Jesusen Elizak baldin eta geure elkarteetan «egiaren Espiritua» galtzen utzi bagenu? Zeinek salbatu ahal izango du autoengainutik, desbideratzetik eta eskastasun orokortutik? Zeinek hots egin ahalko du Jesusen Berri Ona, hartarainoko arnasa-beharra eta esperantza-egarria duen gizartean?


José Antonio Pagola

HOMILIA

2011ko maiatzaren 29a

EZ GARA UMEZURTZ GELDITU

Elizak, osatzen duten kristauek Jesus oker ezagutzen badute, gutxi maite eta ohikeriaz doi-doi oroitzen badute, arriskua du pixkana itzaltzen joateko. Kristau-elkartea, itzalia den Jesus baten inguruan bildua, ez erakartzen eta ez bihotza ukitzen duena, etorkizunik gabeko elkartea da.
Jesusen Elizan premia handiko beharra dugu harekiko harremanetan beste kalitate bat izatea. Jesusen esperientzia biziak markatuak diren kristau-elkarteen beharra dugu. Denok egin dezakegu zerbait, Elizan Jesus beste era batean sentitu eta bizi ahal izateko. Eliza Jesusi lotuagoa izatea eta hari atxikiago bizi ahal izate geure esku dugu. Nola?
Jesusen Azken Afariko agurra berregin du Joanek bere ebanjelioan. Ikasleek susmoa izan dute, Jesus kendu egingo dietela laster. Zer izango da orduan haietaz, Jesus gabe? Nori jarraituko diote? Non elikatuko dute beren esperantza? Samurtasun bereziaz mintzo zaie Jesus. Haien artetik joan aurretik, berarekin nola bizi ahal izango diren ikusarazi nahi die, hil ondoren ere.
Beste ezer baino lehen, bihotzean ezarria izan behar dute hau, inoiz ere ahaztu behar ez dute hau: «Ez zaituztet umezurtz utziko. Itzuliko naiz». Ez dute pentsatu behar sekula bakarrik direnik. Esperientzia berri batez mintzo zaie Jesus, inguratuko eta biziaraziko dituen esperientziaz, zeren beren izatearen hondoenean harrapatuko baititu. Ez ditu ahaztuko. Etorriko da eta haiekin izango.
Jesus, jada, ezin ikusi izango da mundu honetako argiaz, baina jarraitzaileek atzeman ahal izango dute fedearen begiez. Ez ote genuke arduratu behar, askoz ere gehiago, Jesus berpiztuak gure artean duen presentziaz? E ote genuke biziberritu behar haren presentziaren ustea? Nolatan lan egin dezakegu mundu gizatarrago baten eta ebanjelioaren tankeragoko Eliza baten alde, Jesus geure aldamenean sentitzen ez badugu?
Esperientzia berri batez mintzo zaie Jesus, ikasleek orain arte, Galileako bideetan zebiltzala, ezagutu ez dutenaz: «Jakingo duzue ezen neure Aitarekin nagoela ni eta zuek nirekin». Hauxe da gure fedea sostengatzen duen oinarriko esperientzia. Geure kristau-bihotzaren hondoan badakigu Jesus Aitarekin dagoela eta gu Jesusekin gaudela. Dena aldarazten du honek.
Esperientzia hau maitasunak elikatzen du: «Maite nauena... neuk ere maite izango dut eta agertuko natzaio». Daitekeena ote da Jesusi jarraitzea egunean eguneko gurutzea hartuz, hura maite izan gabe eta hark bihotzez maite gaituela sentitu gabe? Daitekeena ote da kristautasunaren gainbehera saihestea, maitasun hau biziberritu gabe? Zer indarrek mugitu ahal izango du Eliza, maitasuna itzaltzen uzten badugu? Nork bete ahal izango du Jesusek utzitako hutsunea? Nork ordeztu ahal izango du gure artean Jesusen presentzia bizia?

José Antonio Pagola




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

José Antonio Pagola Itxaldiaren Bideoak ikusteko:
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


lunes, 12 de mayo de 2014

2014/05/18 - 5. Pazko Igandea (A)

Hasiera ..... A Zikloa ..... B Zikloa ..... C Zikloa ..... Castellano ..... Eleaniztun


José Antonio Pagolaren homiliak.

Igandeko izenburuan "klik" egin, José Antonio Pagolaren homiliak irakurtzeko, partekatzeko, jaisteko edo inprimatzeko. Baita ere goiko menuan A Zikloa, B Zikloa edo C Zikloa aukeratu, zikloaren homiliak irakurtzeko.


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

2014ko maiatzaren 18

5. Pazko Igandea (A)


EBANJELIOA

Neu naiz bidea, egia eta bizia.

+ Jesu Kristoren Ebanjelioa San Joanen liburutik 14, 1-12

Egun hartan, Jesusek bere ikaslei esan zien:
«Ez izan kezkarik: sinetsi Jainkoarengan eta sinetsi niregan ere. Nire Aitarenean toki asko dago; horrela izan ez balitz, esango nizuekeen. Orain, zuentzat tokia prestatzera noa. Joan eta tokia prestatu ondoren, berriro etorri eta neurekin eramango zaituztet, ni nagoen lekuan zuek ere egon zaitezten. Zuek badakizue ni noan tokirako bidea».
Tomasek esan zion:
–Jauna, ez dakigu nora zoazen; nola jakin bidea?
Jesusek erantzun:
–Neu naiz bidea, egia eta bizia. Ezin da inor Aitarengana joan nire bidez izan ezik. Ni benetan ezagutuko baninduzue, Aita ere ezagutuko zenukete. Are gehiago, ezagutzen duzue dagoeneko, eta ikusi ere ikusi duzue.
Orduan, Felipek esan zion:
–Jauna, erakuts iezaguzu Aita, eta aski dugu.
Jesusek erantzun:
–Honenbeste denbora zuekin, Felipe, eta ez nauzu ezagutzen? Ni ikusten nauenak Aita ere ikusten du. Nola diozu: «Erakuts iezaguzu Aita?» Ez al duzu sinesten ni Aitarekin bat eginda nagoela eta Aita nirekin? Nik irakatsi dizuedana ez dizuet neure kabuz irakatsi. Niregan bizi den Aita da bere salbamen-egintza burutzen ari dena. Sinets iezadazue: ni Aitarekin bat eginda nago eta Aita nirekin. Besterik ez bada, sinetsi egiten ditudan egintzengatik. Bene-benetan diotsuet: Niregan sinesten duenak nik egiten ditudan egintzak eginen ditu berak ere, eta are handiagoak, ni Aitarengana bainoa.

Jaunak esana.

HOMILIA

2014ko maiatzaren 18a

BIDEA

Azken Afaria bukatzean, ikasleak sumatzen hasi dira, Jesus ez dutela jada berekin luzerako izango. Judas presaka irtetea, Pedrok laster ukatuko duela iragartzea, Jesusen hitzak laster joango dela esanez: horrek guztiek utzi ditu koloka eta larri. Zer izango da beraiez?
Jabetu da Jesus haien tristuraz eta nahasmenduaz. Bihotza hunkitu dio horrek. Bere buruaz eta datorkionaz ahazturik, ikasleei bihotz ematen ahalegindu da: «Ez dadila larritu zuen bihotza; sinetsi Jainkoagan eta sinetsi nigan ere». Geroago, hizketan ari direla, aitorpen hau egin die Jesusek: «Ni naiz bidea, egia eta bizia. Ezin joan da inor Aitagana, nire bidez ez bada». Ez dute ahaztu behar hori sekula.
«Ni naiz bidea». Oso gutxi ez direnen arazoa, ez da bidea galdurik edo bide okerretik ibiltzea. Besterik gabe, biderik gabe bizi izatea dute arazoa, labirinto antzeko batean galdurik: aurrera eta atzera ibiliz mila bidetan, unean uneko esloganek eta modek kanpotik esaten dietenei jarraiki.
Eta, zer egin lezake gizon edo emakume batek biderik gabe dagoenean? Norengana jo lezake? Nora joan liteke? Jesusengana hurbiltzen bada, aurkituko duena, ez da izango erlijio bat, baizik bide bat. Batzuetan, fedez egingo du aurrera; beste batzuetan zailtasunekin egingo du topo; are gehiago, atzera ere egin lezake, baina bide zuzenean dabil, Aitagana daraman bidean. Horixe da Jesusen promesa.
«Ni naiz egia”. Hitz hauek gonbit eskandalagarri dira belarri modernoentzat. Den guztia ez da mugatzen arrazoiaren mailara. Teoria zientifikoak ez du berekin egia osoa. Errealitatearen azken misterioa ezin atzeman daiteke analisi sofistikatuenen bidez. Errealitatearen azken misterioa begi aurrean duela bizi behar du gizakiak.
Azken Misterio horretara gidatzen eta hurbiltzen gaituen bide bezala aurkeztu zaigu Jesus. Jainkoak ez du inor derrigortzen. Inor ez du behartzen proben eta ebidentzien bidez. Azken Misterio hori isiltasun da eta errespetuzko erakarpen. Jesus da bere Ontasunera ireki gaitzakeen bidea.
«Ni naiz bizia». Gure bizitza eraldatuz joan daiteke Jesus. Ez urruneko maisu bat bezala, gizadiari jakinduria miresgarriko altxor bat utzia dion maisu bat bezala, baizik eta bizi den norbait bezala, geure izatearen hondo-hondoan, bizi berri baten hazia ereiten digun norbait bezala.
Jesusen egintza hori, gure baitan, era lau eta isilean gauzatzen da ia beti. Fededunak berak ere sumatu bakarrik egiten du atzeman ezineko presentzia bat. Batzuetan, alabaina, ziurtasunak betetzen gaitu, gorde ezineko pozak, erabateko konfiantzak: bada Jainkoa, maite gaitu, dena da posible, baita betiko bizia ere. Ezin ulertuko dugu kristau-fedea, Jesus onartzen ez badugu bide, egia eta bizi bezala.


José Antonio Pagola

HOMILIA

2011ko maiatzaren 22a

EZ ZAITEZTE GELDITU JESUS GABE

Azken Afaria bukatzean, bereei agur esaten hasi da Jesus: jada ez da izango luzaro haiekin. Ikasleak nahasirik, zur eta lur gelditu dira. Argiro hitz egin ez dien arren, guztiek izan dute susmoa herioak laster eramango duela beren artetik. Eta, hura gabe, zer egin behar dute?
Lur jota ikusi ditu Jesusek. Haiek fedean indartzeko garaia da, Jainkoagan beste era batean sinesten erakutsiz: «Ez dadila koloka jarri zuen bihotza. Sinetsi Jainkoagan eta sinetsi nigan ere». Jainkoagan konfiantza izaten jarraitu behar dute, baina aurrerantzean Jesusengan ere sinetsi behar dute, hura baita biderik hobena Jainkoagan sinesteko.
Jesusek, gero, beste horizonte bat agertu die. Haren heriotzak ez du hondoratu behar fedea. Izatez, berak Aitaren misteriorako bidea hartzeko utziko ditu. Baina ez da ahaztuko haietaz. Gogoan izango ditu. Tokia prestatuko die Aitaren etxean eta egun batean itzuliko da haiek berekin eramateko. Azkenean berriro elkarrekin egongo dira betiko!
Ikasleei oso zail gertatu zaie halako gauza handios batean sinestea. Beren bihotzean era guztietako duda-mudak eta galderak sortu zaizkie. Antzeko zerbait gertatzen zaigu guri ere: Ez ote da hau guztia amets eder bat? Ez ote da ilusio engainagarri bat? Nork garantiza diezaguke halako zoria? Tomasek, betiko bere zentzu errealistaz, galdera bat egin dio: Nolatan jakin dezakegu Jainkoaren misteriorako bide hori?
Ustekabeko erronka da Jesusen erantzun hau: «Neu naiz bidea, egia eta bizia». Erlijioen historian ez da ageri honelako baieztapen ausarditsurik. Bere burua eskaini digu Jesusek, Jainko Aitaren misteriorantz egin behar dugun bidetzat. Jesusek agertzen ahal digu bizitzaren azken sekretua. Jesusek komunikatzen ahal digu giza bihotzak antsiatzen duen bizi betea.
Asko dira gaur egun, Jainkoagana jotzeko, biderik gabe gelditu diren gizon-emakumeak. Ez dira ateo. Inoiz ez dute ukatu Jainkoa beren bizitzan era kontzientean. Berek ere ez dakite sinesten duten ala ez. Soilki, Eliza alde batera utzi badute, hartan bide erakargarririk aurkitu ez dutelako izan da; alegia, fededunek «Jainkoa» deitzen dugun bizitzaren azken misterio hori gustura bilatzeko, Elizan bide erakargarririk aurkitu ez dutelako.
Eliza uztean, batzuek aldi berean Jesus ere utzi dute. Lerro apal hauen bidez, jada aski jendek susmatzen duen zerbait esan nahi dizuet. Eliza baino handiagoa da Jesus, askoz gehiago. Ez ezazue nahasi Kristo kristauekin. Ez ezazue nahasi Jesusen ebanjelioa gure hitzaldiekin. Dena uzten baduzue ere, ez zaitezte gelditu Jesus gabe. Harengan aurkituko duzue bidea, egia eta bizia, guk zuei agertzen jakin ez duguna. Harritzeko modukoa gerta dakizueke Jesus.

José Antonio Pagola




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

José Antonio Pagola Itxaldiaren Bideoak ikusteko:
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


lunes, 5 de mayo de 2014

2014/05/11 - 4. Pazko Igandea (A)

Hasiera ..... A Zikloa ..... B Zikloa ..... C Zikloa ..... Castellano ..... Eleaniztun


José Antonio Pagolaren homiliak.

Igandeko izenburuan "klik" egin, José Antonio Pagolaren homiliak irakurtzeko, partekatzeko, jaisteko edo inprimatzeko. Baita ere goiko menuan A Zikloa, B Zikloa edo C Zikloa aukeratu, zikloaren homiliak irakurtzeko.


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

2014ko maiatzaren 11

4. Pazko Igandea (A)


EBANJELIOA

Neu naiz ardientzako atea.

+ Jesu Kristoren Ebanjelioa San Joanen liburutik 10, 1-10

Egun hartan, Jesusek esan zien: «Bene-benetan diotsuet: Artegian atetik barik, beste nonbaitetik sartzen dena lapurra da eta harraparia. Atetik sartzen dena, berriz, artzaina da. Hari irekitzen dio atezainak, eta haren ahotsa entzuten dute ardiek; ardi bakoitzari bere izenez deitu eta artegitik ateratzen ditu. Bere ardi guztiak atera dituenean, aurretik joaten zaie, eta ardiek atzetik jarraitzen diote, ezaguna baitute haren ahotsa.
Arrotzari, ordea, ez diote jarraituko; aitzitik, ihes egingo diote, arrotzaren ahotsa ezaguna ez dutelako».
Adibide hau eman zien Jesusek, baina haiek ez zuten ulertu zer esan nahi zien.
Orduan, honela azaldu zien Jesusek: «Bene-benetan diotsuet: Neu naiz ardientzako atea. Nire aurretik etorritako guztiak lapurrak ziren eta harrapariak; horregatik, ardiek ez zieten jaramonik egin.
Neu naiz atea; ate honetan zehar sartzen dena, onik izango da, eta ez du inolako eragozpenik izango larreak aurkitzeko.
Lapurra ez doa artaldera ebatsi, hil eta hondatzera baizik. Ni, berriz, bizia –eta bizia ugari gainera– izan dezaten etorri naiz.

Jaunak esana.

HOMILIA

2014ko maiatzaren 11a

BESTE HARREMAN BAT JESUSEKIN

Kristau-elkarteetan beste harreman bat behar dugu bizi Jesusekin, harekiko harremana biziberrituz. Deliberatuki jarri behar dugu bera geure bizitzaren bihotzean. Ohikeriazko moduan aitortutako Jesus batetik, bizigiroan onartutako Jesusengana igaroz. Joanen ebanjelioak garrantzizko hainbat iradokizun egiten ditu ardiek beren Artzainarekin bizi behar duten harremanaz hitz egitean.
Lehenengoa da, «haren ahotsa entzutea», beraren freskotasun eta jatortasun betean hartuz. Nahastu gabe tradizioekiko errespetuarekin edota modaren berritasunarekin. Nahastu edo zoratu gaitzaten utzi gabe beste ahots arrotz batzuek, Elizaren barnean entzuten badira ere, Berri Ona komunikatzen ez dutenek.
Garrantzizkoa da, Jesusek «geure izenaz» dei egiten digula sentitzea. Hark berak erakar gaitzan utziz. Konturatzea pixkana, eta aldioro poz handiagoz, inork ez diela erantzuten Hark bezala gure galdera erabakitzaileenei, gure gurari sakonenei eta gure azken premiei.
Erabakitzailea da, Jesusi «jarraitzea». Kristau-fedea ez datza Jesusez gauzak sinestean, baizik hari berari sinestean: harengan konfiantza izanez bizitzean. Haren bizierak inspira gaitzan uztean, geure bizitza norabidetzeko argiro eta erantzukizunez.
Bizi-arazoa da ibiltzea, Jesus «geure aurrean» dugula. Ez egitea geure bizitzaren ibilbidea geuk bakarrik. Esperimentatzea halakoren batean, era traketsean bada ere, posible dela bizitza bizitzea bere hondo-hondoan arnastuz; Jesusengan eskaini zaigun Jainko horrengan arnastuz, geure teoria guztiak baino gizatarrago, adiskideago, hurbilago eta salbatzaileago eskaintzen zaigun horrengan, alegia.
Jesusekiko harreman bizi hau ez da jaiotzen gugan era automatikoan. Iratzarriz joan ohi da gure barnean era hauskor eta apalean. Hasiera batean, desio huts bezala kasik. Oro har, duda-mudaz, galdekizunez eta uzkurtasunez inguraturik hazi ohi da. Alabaina, ez dakit nola, iristen da une bat, zeinetan Jesusekiko ukipena deliberatuki hasten baita gure bizitza markatzen.
Konbentzimendua dut, kristau sentitzen garenon bihotzean momentu hauetan erabakiko dela, hein handian, gure fedearen etorkizuna. Gaur egun berean, biziberritzen edota itzaltzen ari da fedea gure parrokietan eta elkarteetan, haietako kide garen apaizen eta fededunen bihotzean.
Federik eza gure baitan sartzen hasten da, Jesusekiko gure harremana indarra galtzen hasten den momentutik, edota ohikeria, axolarik eta ardurarik eza direla-eta erdi lo gelditzen da. Horregatik, Frantzisko aita santuak aitortu du «gune motibagarri eta saneagarriak sortu beharrean garela… Jesusekiko fedea eraberritzeko lekuak, alegia». Jesusen deia entzun beharra dugu.


José Antonio Pagola

HOMILIA

2011ko maiatzaren 15a

ATEA

Jesusek kontakizun metaforiko bat proposatu dio fariseu-talde bati. Gogor kritikatzen ditu Israelgo buruzagi erlijiosoak. Artzaintzatik hartua da pasadizoa. Artaldea artegian bildua dago, hesi edo pareta txiki batez inguratua, artzaina atean zaindari dela. Jesusek, hain juxtu, ardietara iristeko den «ate» horretan du bere arreta.
Artegira sartzeko bi era dira. Artaldearekin zer egin nahi den da kontua. Norbait artegira hurbildu eta «atetik sartzen ez bada», baizik «beste alde batetik» salto egiten badu, bistan da halako hori ez dela artzaina. Ez doa bere artaldea zaintzera. «Arrotza» da; ostera, «akabatzera eta kalte egitera» doa.
Benetako artzainak guztiz desberdin jokatzen du. Artegira hurbiltzean, «atetik sartzen da», ardiei beren izenaz dei egiten die eta haiek kasu egiten diote. Kanpora atera eta denak bildu dituenean, aurrean jarri eta gidari doa non jana izango duten belardira. Ardiek jarraitu egiten diote, ezaguna baitute haren ahotsa.
Zer sekretu du, ordea, «ate» horrek, bertatik igarotzen diren egiazko artzainak legezkotzat emateko? Aldiz, «veste nonbaitetik» sartzen diren arrotzak, ez artaldea zaintzeko, baizik kalte egiteko, salatzeko? Fariseuek ez dute ulertu zer ari zaien Maisu hura.
Horregatik, kontakizunaren giltza eman die Jesusek: «Benetan diotsuet: neu naiz ardien atea». Jesusek ireki duen bidea hartu eta haren ebanjelioa biziz jarraitzen diotenak: haiek dira egiazko artzainak: jakingo dute nola janaritu kristau-elkartea. Artegian sartu, Jesus alde batera utzi eta haren gauzei ezjakinarena eginez sartzen direnak: haiek dira artzain arrotzak: kalte egingo diote kristau-herriari.
Hainbat Elizatan denok ari gara sufritzen, asko: bai artzainak, bai Jainkoaren herria. Hierarkiaren eta kristau-herriaren arteko harremanak sarritan bizi ohi dira errezeloz, hika-mika eta era tirabiratsuan: badira ukatuak sentitzen diren gotzainak; badira marjinatuak sentitzen diren kristau-sektoreak.
Errazegia izango litzateke guztia Hierarkiaren abusuzko agintekeriari leporatzea edo fededunen menderakaiztasun heldu gabeari. Sakonagoa da erroa eta konplexuagoa. Oso egoera zaila sortu dugu: bakea galdu. Hargatik, gero eta gehiago izango dugu Jesusen beharra.
Geure baitan hazarazi beharra dugu elkarrekiko errespetua eta elkartasuna, elkarrizketa eta egia ebanjelikoaren bila egiaz ibiltzea. Ahalik lasterren behar dugu arnastu Elizan maitasun-giro handiagoa. Ezin irtengo gara krisialdi honetatik, guztiok Jesusen espirituaren bila jotzen ez badugu. Hura da «Atea».

José Antonio Pagola




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

José Antonio Pagola Itxaldiaren Bideoak ikusteko:
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com