lunes, 28 de julio de 2014

2014/08/03 - Urteko 18. Igandea (A)

José Antonio Pagolaren homiliak.

Igandeko izenburuan "klik" egin, José Antonio Pagolaren homiliak irakurtzeko, partekatzeko, jaisteko edo inprimatzeko. Baita ere goiko menuan A Zikloa, B Zikloa edo C Zikloa aukeratu, zikloaren homiliak irakurtzeko.


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Urteko 18. Igandea (A)


EBANJELIOA

Asetzeraino jan zuten denek.

Jesu Kristoren Ebanjelioa San Mateoren liburutik  14, 13-21

Dembora horretan, Jesusek Joan hil dela jakitean, Jesus bazter batera joan zen bakarrik txalupaz. Baina jendea ohartu egin zen eta, herrietatik irtenik, oinez jarraitu zioten. Txalupatik jaitsi zenean, jendetza handia ikusi zuen Jesusek eta, errukiturik, gaixoak sendatu zizkien.
Ilunabarrean, ikasleek hurbildu eta esan zioten:
–Toki hau oso urruti dago eta orduak aurrera doaz. Bidal ezazu, bada, jendea, auzoetara joan eta jatekoa eros dezan.
Baina Jesusek erantzun zien:
–Ez dute zertan joanik; eman zeuek jaten.
Haiek, orduan:
–Ez daukagu hemen bost ogi eta bi arrain besterik.
Eta Jesusek:
–Ekarri hona.
Jendeari zelaian esertzeko agindu ondoren, hartu zituen bost ogiak eta bi arrainak eta, begiak zerura jasorik, bedeinkazioa esan, ogiak zatitu eta ikasleei eman zizkien, eta ikasleek jendeari.
Asetzeraino jan zuten denek, eta gelditutako hondarrez hamabi saski bete zituzten.
Bost mila gizon inguru izan ziren jan zutenak, emakumeak eta haurrak aparte.

Jaunak esana.

HOMILIA

2014ko abustuaren 3a

EMAN ZEUEK JATEN

Jesus okupaturik dago, alde guztietatik dakarkioten jende gaixo eta elikatu gabe hura sendatzen. Haien sufrimenak hunkitu duelako ari da, ebanjelariak dioenez. Bitartean, ikasleak ohartu dira berandutzen ari dela. Oker ulertuz, «ogien ugaltze» izena eman izan zaion pasadizo honen esanahi sakona ulertzeko aukera ona ematen digu ikasleen eta Jesusen arteko solasak.
Ikasleek planteamendu errealista eta arrazoizkoa egin diote Jesusi: «Agur egiozu jendetzari, herrixketara joan dadin jateko bila». Jasoa du jendetza horrek Jesusengandik behar zuen arreta. Orain, itzul dadila nor bere herrixkara eta eros dezala jateko zerbait, norberaren ahalbide eta baliabideen arabera.
Harritzeko da Jesusen erantzuna: «Ez dute zertan joan. Eman zeuek jaten». Gosea arazo larriegia da bata besteaz arduratu gabe gelditzeko eta gosea nork bere herrian ahal duen bezala konpondu dezan uzteko. Ezta bata besteagandik bereizteko unea, baizik inoiz baino estuago elkartzekoa, guztien artean, inor baztertu gabe, eskura dutena banatzeko.
Ikasleek jakitera eman diote Jesusi bost ogi eta bi arrain bakarrik dituztela. Ez dio axola. Aski da gutxia, eskuzabal partekatzen bada. Otordu handi bat ospatzeko, belardian esertzeko agindu die Jesusek. Bat-batean dena aldatu da. Nork bere aldean gosea asetzera joateko bereizteko puntuan zeudenak Jesusen inguruan eseri dira, duten apurra guztien artean partekatzeko. Horrela ikusi nahi du Jesusek giza elkartea.
Zer gertatu da Jesusek eskuetan hartu dituen ogiarekin eta arrainekin? Ez ditu «ugaldu». Lehenik eta behin, Jainkoa bedeinkatu du eta eskerrak eman dizkio: janari hura Jainkoagandik dator, guztiena da beraz. Ondoren, puskatzen hasi da eta ikasleei ematen. Hauek, berriz, jendeari. Ogiak eta arrainak batetik bestera pasatu dira. Horrela ase ahal izan dute gosea guztiek.
Tanger-eko artzapezpikuak beste behin egin du oihu, «milaka gizon-emakume eta haurren sufrimena gogorazteko: beren zorira utziak eta gobernuek pertsegituak eta mafiaren botere lukurreru eta esklabogilearen esku utzirik, eskale bizi dira, biziraunez, sufrituz eta emigrazio-bidean hilez».
Munduko gosea sustraitik ateratzeko geure indarrak batu ordez, geure «ongizate egoistan» hesitzea bakarrik etortzen zaigu burura, gero eta hesi degradagarriago eta hiltzaileagoak eraikiz. Zein Jainkoren izenean esan nahi diegu agur, miserian hondoratu daitezen? Non dira Jesusen jarraitzaileak?
Noiz entzuten da gure Eukaristian Jesusen agindua: «Eman zeuek jaten»?


José Antonio Pagola

HOMILIA

2011ko uztailaren 10a

JENDEAREN PREMIAK

Mateok kontakizun hau ematean, hau dio: Jesus, herrietatik bakardade hartara jarraitu dion jendea ikustean, «hunkitu egin zen barneraino». Ez da narratzailearen xehetasun ikusgarri bat. Jende horrekiko errukiak, non emakume eta haur asko baita, eragin dio Jesusi jardutera.
Izatez, Jesus ez zaio hasi bere mezua predikatzen. Kontakizunean ez dator ezer ere Jesusen irakaspenaz. Jendearen premiaz arduratu da Jesus. Honen ontasun- eta hurbiltasun-keinuez bakarrik mintzo da ebanjelaria. Paraje bakarti hartan egin duen gauza bakarra gaixoak «sendatzea» izan da eta jendeari «jaten ematea».
Zaila da unea. Populatu gabeko parajean dira, ez da jatekorik, ez ostaturik. Berandu da eta gaua gainean. Ikasleen eta Jesusen arteko solasak agertuko digu errukiaren Profetaren jarrera: haren jarraitzaileak ezin egin diete iskin jendearen arazo materialei.
Errealismoz betea den iradokizuna egin diote ikasleek: «Bidal ezazu jendea», doala herrixketara eta eros dezala jatekoa. Uste ez zuten eran erantzun die Jesusek. Ez du nahi jendea modu horretan joatea, baizik berarekin geldi dadin nahi du. Jende pobre horixe da premiarik handiena duena. Ezinezkoa agintzen die orduan: «Emaiozue zeuk jaten».
Berriro, errealismorako deia egin die ikasleek: «Ez dugu bost ogi eta bi arrain besterik». Ezin da ase hainbaten gosea hain gauza gutxirekin. Baina Jesusek ezin utzi du jendea bere kontura. Jendearen sufrimenaren aurrean sentiberago izaten ikasi behar dute ikasleek. Horregatik, duten apurra ekartzeko agindu die.
Azkenean, Jesusek janaritu ditu guztiak eta ikasleak arduratu dira jendeari jaten emateaz. Jesusen eskuetan gutxi dena asko bihurtzen da. Hain txikia eta eskasa izan den ikasleen ekarpen hura emankortasun harrigarri bihurtu da Jesusekin.
Kristauek ezin ahaztu dugu Jesusen errukiak egon behar duela beti Elizaren erdigunean, egiten dugun ororen inspiratzaile. Jesusengandik urrundu egiten gara fedea sasi-espiritualismo izatera murrizten dugunean, jendearen arazo materialez ahaztera garamatzanean.
Gure kristau-elkarteetan hitz dotoreak baino premiazkoago dira solidaritate-keinuak. Aurkitu beharra dugu ezen gutxirekin gauza handiak egin daitezkeela. Jesusek biderka ditzake gure keinu solidario txikiak, oso eginkor bihurtuz. Onarpen eta laguntza beharrean  den inortaz ez arduragabetzea da garrantzizko gauza.

José Antonio Pagola




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

José Antonio Pagola Itxaldiaren Bideoak ikusteko:
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


domingo, 27 de julio de 2014

2014/07/31 - Loiolako Inazio santua (A)

José Antonio Pagolaren homiliak.

Igandeko izenburuan "klik" egin, José Antonio Pagolaren homiliak irakurtzeko, partekatzeko, jaisteko edo inprimatzeko. Baita ere goiko menuan A Zikloa, B Zikloa edo C Zikloa aukeratu, zikloaren homiliak irakurtzeko.


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Loiolako Inazio santua (A)


EBANJELIOA

Nor naizela dio jendeak?

+ Jesukristoren Ebanjelioa san Lukasen liburutik 9, 18-26.

Jesus bakardadean otoitzean ari zen batean, ikasleak bildu zitzaizkion, eta Jesusek galdetu zien:
– Nor naizela dio jendeak?
Haiek erantzun zioten:
– Batzuek Joan Bataiatzailea zarela; beste batzuek Elias; besteek antzinako profetaren bat piztu dela.
Jesusek galdetu zien:
– Eta zuek, nor naizela diozue?
Pedrok erantzun:
– Jainkoaren Mesias.
Jesusek inori ez esateko agindu zien zorrotz, eta hau esan zien gainera: «Gizonaren Semeak asko sufritu behar du; zahar, apaizburu eta lege-maisuek gaitzetsi egingo dute eta hil, eta hirugarren egunean piztu egingo da ».
Gero, denei esan zien: «Nire ondoren etorri nahi duenak uko egin biezaio bere buruari, har beza bere eguneroko gurutzea eta jarrai biezat. Izan ere, bere bizia gorde nahi duenak galdu egingo du; bere bizia niregatik galtzen duenak, ordea, gorde egingo du. Zertarako du gizakiak mundu guztia irabaztea, bere burua galtzen eta hondatzen badu? Beraz, inor nitaz eta nire mezuaz lotsatzen bada, Gizonaren Semea ere lotsatu egingo da hartaz, bere aintzarekin, bere Aitaren aintzarekin eta aingeru santuen aintzarekin etorriko denean.

Jaunak esana.

HOMILIA

NOR DA GURETZAT?

Ezaguna da pasadizoa. Filiporen Zesarean gertatu zen. Ikasleek badaramate alditxo bat Jesusekin. Zergatik jarraitzen diote? Bere ingurukoek bere buruaz zer uste duten jakin nahi du Jesusek: «Eta zuek, nor naizela diozue?» Hauxe da gaur egungo kristauek ere egin beharko genukeen galdera. Nor da Jesus guretzat? Zer pentsatzen dugu hartaz? Jarraitzen al diogu?
Nor da guretzat Galileako profeta hori?, bere ondoren idazkirik ez baina lekukoak utzi dituen hori? Ez da aski «Jainkoaren Mesias» dela esatea. Berak urratutako bidean urratsak egiten jarraitu behar dugu, berak eragin nahi zuen sua piztu behar dugu munduan. Nolatan hitz egin genezake hartaz hainbeste, haren zuzentasun-egarria, haren solidaritate-desioa, haren bake-gogoa sentitu gabe?
Ikasi al dugu Jesusengandik Jainkoari «Aita» esaten?, Jainkoaren baldintzarik gabeko maitasunean eta erruki mugagabean konfiantza izanik? Ez da aski «Gure Aita» esatea. Behin betiko lur azpiratu behar ditugu, harengandik urrunaraziz, gugan ernetzen diren mamu eta ikara erlijiosoak. Eta liberatu beharra dugu esklabo bezala biziarazten gaituzten hainbat eta hainbat idolo eta sasi-jainko.
Adoratzen al dugu Jesusengan Jainko biziaren Misterioa, gure artean haragi egina? Ez da aski Jesusen jainkozko izaera aitortzea formula abstraktuak erabiliz, bizitzarekin zerikusirik ez dutenak eta gaur egungo gizon-emakumeen bihotza ukitzeko gaitasunik ez dutenak. Jesusen keinu eta hitzetan biziaren eta gizakiaren Jainko Adiskidea aurkitu behar dugu. Ez ote da hori albisterik hobena, Jesusekin nola topo egin bila dabiltzanei aditzera emateko.
Ba al dugu usterik Jesusek hots egindako maitasunean? Ez da aski haren agindua behin eta berriz errepikatzea. Beti bizirik eutsi beharko genioke haren kezkari: mundu anai-arreba artekoago batera bide egiteko, premiarik handiena dutenentzat maitasun solidarioa eta sortzailea eraginez. Zer gertatuko litzateke, egunen batean maitasunaren suak erlijioen bihotza eta herrien ekimena mugiaraziko balitu?
Entzun dugu Jesusen agindua, mundura jendea sendatzera irteteko? Ez da aski haren mirariak aldarrikatzea. Gaur ere bizitza sendatu beharra dugu hark egiten zuen bezala, sufrimendua arinduz, galduei duintasuna itzuliz, zauriak sendatuz, bekatariei harrera ona eskainiz, baztertuak ukituz. Non dira haren keinuak eta arnas hitzak lur jota direnentzat?
Jesusek su-hitzak bazituen bere garaiko boteretsuen injustizia eta Tenpluko erlijioaren gezurra gaitzesteko, zergatik ez gara matxinatzen haren jarraitzaileok goseak, elikatze-faltak eta gure ardura-ezak egunero abaildurik daukaten hainbat milaka jenderen suntsipenaren aurrean?


José Antonio Pagola

HOMILIA
  
SINESTEN OTE DUGU JESUSENGAN?

Lehen belaunaldiko kristau-elkarteek gaurko ebanjelioko pasadizo honen oroitzapena garrantzi handikotzat eman zuten Jesusen jarraitzaileentzat. Zuzena zen uste hori. Bazekiten Jesusen Elizak behin eta berriz entzun beharko zuela, Zesareako Filipo inguruan, Jesusek ikasleei behin batean egin zien galdera hau: «Zuek, nor naizela diozue?»
Kristau-elkartean Jesusekiko geure fedea itzaltzen uzten badugu, galdua dukegu geure nortasuna. Ezin bizi izango dugu ausardia kreatzaileaz Jesusek gomendatu digun egitekoa; ez gara ausartuko aurre egiten momentuan momentukoari, Jesusen Espirituaren berritasunari begiak irekirik; erdipurdi gelditu eta itoko gara.
Ez da aro erraza gure hau. Jesusengana egia eta leialtasun handiagoz itzultzen ez bagara, zurrunduz joanen gara eta geure bidea galduz; gure hizketa handia sinesgarritasuna galduz joanen da. Garen, diogun eta dagigun guztiaren giltzarri, oinarri eta iturri da Jesus. Nor eta zein da, ordea, gaur Jesus kristauentzat?
Guk, Pedrok bezala, Jesus «Jainkoaren Mesias» dela, Aitaren Bidalia dela aitortzen dugu. Halaxe da izan ere: Hainbesteraino maite izan du Jainkoak mundua, Jesus erregalatu baitigu. Alabaina, ba ote dakigu kristauek Jainkoaren erregalu handi hori onartzen, zaintzen, gozatzen eta ospatzen? Gure ospakizunen, topo egiteen eta batzarren erdigune ote da Jesus?
Aitortzen dugu, halaber, «Jainkoaren Semea» dela Jesus. Jainkoa hobeto ezagutzen laguntzen ahal digu hark, Aitaren onberatasunean konfiantza handiagoa izaten, fede handiagoz entzuten Aitaren deia mundua haurrideago eta guztientzat zuzenago egin dezagun. Alabaina, aurkitzen ote dugu geure elkarteetan Jesusengan haragitu den Jainkoaren zinezko aurpegia? Ba ote dagokigu hots egiten eta aldarrikatzen guztientzat albiste handi bezala?
Halaber, «Salbatzaile» izena ematen diogu Jesusi, gure bizitza gizatartzeko indarra duelako, gu geu askatzeko eta giza historia benetako eta behin betiko salbamendura bideratzeko indarra duelako. Alabaina, hori ote gure artean arnasten den esperantza? Hori ote gure elkarteek kutsatzen duten bakea?
Era berean, aitortzen dugu Jesus dela geure «Jaun» bakarra. Ez dugu nahi beste jaunik, ez dugu izan nahi inolako sasi-idoloren mendeko. Alabaina, gure bizitzako erdigunea betetzen ote du Jesusek? Guztizko lehentasuna ematen ote diogu geure elkarteetan? Ororen eta guztien gain jartzen ote dugu? Jesusenak ote gara? Hura ote animatzen eta biziarazten gaituena?
Kristauen egiteko handia, gaur egun, indarrak bateratzea da, bideak urratzea haren Elizan Jesusen zentraltasuna berresteko. Ondoren dator beste guztia.


José Antonio Pagola 



Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


lunes, 21 de julio de 2014

2014/07/27 - Urteko 17. Igandea (A)

José Antonio Pagolaren homiliak.

Igandeko izenburuan "klik" egin, José Antonio Pagolaren homiliak irakurtzeko, partekatzeko, jaisteko edo inprimatzeko. Baita ere goiko menuan A Zikloa, B Zikloa edo C Zikloa aukeratu, zikloaren homiliak irakurtzeko.


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Urteko 17. Igandea (A)


EBANJELIOA

Dituen guztiak saldu eta landa hura erosten du.

+ Jesu Kristoren Ebanjelioa San Mateoren liburutik 13, 44-52

Egun haietan, Jesusek jendeari asan zion:
«Jainkoaren erregetzarekin, landan ezkutatua dagoen altxorrarekin bezala gertatzen da. Norbaitek aurkitzen duelarik, berriro ezkutatu egiten du, eta pozaren pozez joan, dituen guztiak saldu eta landa hura erosten du.
«Era berean, Jainkoaren erregetzarekin, harribitxi bila dabilen tratulariarekin bezala gertatzen da. Balio handiko bat aurkitzen duenean, joan, bere gauza guztiak saldu eta erosi egiten du.
«Jainkoaren erregetzarekin, uretara botatzen den eta mota guztietako arrainak biltzen dituen sarearekin bezala gertatzen da. Betea denean, bazterrera ateratzen dute; gero, eseri eta onak saskira biltzen dituzte eta txarrak kanpora botatzen. Berdin izango da munduaren azkenean: aingeruek etorri eta gaiztoak zintzoen artetik bereiziko dituzte, eta su-labera botako. Negarra eta hortz-karraska izango da han».
–Ulertu al duzue hau guztia? –galdetu zien Jesusek ikasleei.
–Bai –erantzun zioten.
Hark esan zien:
–Beraz, Jainkoaren erregetzaren jakinduriaz jantzia dagoen lege-maisua, bere altxorretik zahar eta berriak ateratzen dituen etxeko jaunaren antzekoa da.

Jaunak esana.

HOMILIA

2014ko uztailaren 27a

ERABAKIRIK GARRANTZIZKOENA

Gaurko ebanjelioak Jesusen bi parabola labur bildu ditu, mezu bera dutenak. Kontakizun bietan, protagonistek altxor bana aurkitu dute: batak egundoko balioa duen altxorra; besteak kalkulaezineko balioa duen perla. Biek modu berean erreakzionatu dute: duten guztia pozik, zirt eta zart saldu, eta altxorraz nahiz perlaz jabetu. Jesusen arabera, erreakzio hori bera izan ohi dute Jainkoaren erreinua aurkitzen dutenak.
Ematen du, Jesus beldur dela jendeak interes desberdinez jarrai diezaion, alderik erakargarrien eta garrantzizkoenari erreparatu gabe: Aitaren egitasmo liluragarri honi alegia, gizadia mundu zuzenago, anai-arreba artekoago eta zoriontsuago baterantz gidatzean datzan honi, horrela Jainkoaren baitako behin betiko bere salbaziorantz gidatuz.
Zer esan genezake gaur, kristautasunaren hogei menderen ondoren? Nolatan bizi da hainbat eta hainbat kristau on bere praktika erlijiosoan hesiturik, hartan inolako «altxorrik» aurkitu ez duen ustean? Non dago gogo bero ezaren eta poz-faltaren hondo-hondoko sustraia gure Elizako eremu ez gutxitan? Gure jarduera ez baita gai Ebanjelioaren muinera tira egiteko gizon eta emakume askori, Elizatik urrunduz doazelarik, alabaina Jainkoari eta Jesusi uko egin gabe.
Kontzilioaren ondoren, Paulo VI.ak baieztapen bipil hau egin zuen: «Soilik, Jainkoaren erreinua da erabatekoa, absolutua. Gainerako guztia erlatiboa da». Urte batzuk geroxeago, honela baietsi zuen Joan Paulo II.ak: «Ez da Eliza bera bere helburu, zeren Jainkoaren erreinurantz baitago norabidetua, zeinen ernamuin, seinale eta tresna baita bera». Frantzisko aita santua ere errepikatzen ari zaigu: «Jainkoaren erreinua eraikitzea da Jesusen egitasmoa».
Hau baldin bada Elizaren fedea, nolatan dira gure artean kristau asko, Jesusek «Jainkoaren erreinua» deitzen duen egitasmo horretaz hitz egiten ere entzun ez dutenak? Nolatan ez dakite, Jesusen bizitza guztia arnastu zuen sugarra, Jesusen jardueraren izateko arrazoia eta haren jardueraren helburua, Aitaren egitasmo gizatartzailea hots egitea eta sustatzea izan zela: Jainkoaren erreinua eta haren zuzentasunaren bila ibiltzea, alegia?
Eliza ezin eraberritu da erro-errotik, Jainkoaren erreinuaren «altxorra» aurkitzen ez badu. Ez dira gauza bera bi hauek: batetik, kristauei dei egitea Jainkoaren lankide izatera mundua gizakoiago egiteko egitasmo handian eta, bestetik, Ebanjelioaren muina ahaztarazten diguten jarduera eta ohituretan zabarturik bizitzea.
Frantzisko aita santua esaten ari zaigu, «Jainkoaren erreinua galdegiten ari zaigula». Dei hau, Ebanjelioaren bihotzetik beretik ari zaigu. Adi entzun beharra dugu. Segur aski, Elizan eta geure kristau-elkarteetan hartu beharko genukeen erabakirik garrantzizkoena, hauxe da: Jainkoaren erreinuaren egitasmoa berreskuratzea pozik eta gogo beroz.


José Antonio Pagola

HOMILIA

2011ko uztailaren 24a

ERAKARMENIK GABEKO JAINKO BAT

Jainkoaz bizi zuen esperientzia agertu nahi zion Jesusek jendeari. Baita guztientzat mundu duinagoa eta zoriontsuagoa egiteko zuen egitasmo handiaz bizi zuen esperientzia ere. Ez zen iritsi beti jendea gogo berotzera. Ohituegia zegoen jendea beste Jainko batez hitz egiten entzutera: legeaz bakarrik arduratua zen Jainkoaz, larunbata betetzeaz edo Tenpluko opariez.
Jesusek bi parabola labur kontatu zizkion haren axola-ezari astindu bat emateko. Jainkoarekiko gogoa esnatu nahi zuen haiengan. Ikusarazi nahi zion gauza handia zela berak «Jainkoaren erreinu» deitzen zuen harekin topo egitea: larunbatetan herriko sinagogan bizi ohi zuena baino askoz handiagoa: ustekabeko aurkikuntza izan daitekeela Jainkoa, ustekabe handia.
Parabola bietan berdina da egitura. Lehen kontakizunean, laborari batek soroan ezkutatua den altxor bat «aurkitzen du». Poz-pozik, «duen guztia saldu» eta soroa erosten du. Bigarren kontakizunean, perla finetan merkatari den batek balio handiko perla bat «aurkitzen du»... Zalantzarik gabe, «duen guztia saldu» eta perla erosten du.
Antzeko zerbait gertatzen da Jesusengan, haren mezuan eta jardueran ezkutatua den «Jainkoaren erreinuarekin». Jainko hori hain erakargarria, ustekabea eta harrigarria gertatzen da, non aurkitzen duena bere izatearen hondoenean ukitua sentitzen baita. Jada ezin izan da ezer lehen bezalako.
Lehenengoz hasten gara sentitzen Jainkoak egiaz erakartzen gaituela. Ez da gauza handiagorik bizitza arnasteko eta norabidetzeko. «Jainkoaren erreinuak» aldatu egin digu gauzak ikusteko modua. Jainkoagan beste era batean sinesten hasten gara. Orain badakigu zergatik eta zertarako bizi.
Alabaina, gure erlijioari «Jainkoa erakargarri» izatea falta zaio. Kristau asko obligazioz erlazionatzen da Jainkoarekin, beldurrez, ohituraz, eginbeharrez... baina ez hark erakartzen dituela sentitzeagatik. Goiz edo berandu bertan behera utziko du erlijio hori.
Kristau askori hain desitxuratua aurkeztu izan zaio Jainkoaren irudia eta harekin bizi dezakegun erlazioa, non esperientzia erlijiosoa  onartezin eta, are, jasanezin gertatzen baitzaio. Ez dira gutxi orain berean Jainkoa bertan behera uzten ari direnak, ezin bizi direlako luzaroago giro erlijioso zoro horretan, kulpaz, mehatxuz, debekuz edo zigorrez beterikoan.
Igandero, milaka eta milaka apaiz eta gotzainek predikatzen dugu Ebanjelioa, Jesusen parabolak eta haren keinu onberak milioika fededuni komentatuz. Jainkoaz zer esperientzia agertzen dugu? Zein irudi agertzen dugu Aitaz eta haren erreinuaz? Erakartzen al ditugu bihotzak Jesusengan agertu den Jainkoarenganantz? Ez ote ditugu urruntzen haren Ontasun-misteriotik?

José Antonio Pagola

HOMILIA

2008ko uztailaren 27a

Erabakia

Ez zen gauza erraza Jesusi sinestea. Batzuek atseginez hartzen zuten haren hitza. Beste batzuek, aldiz, aski duda izan zuen. Arrazoibidezkoa ote zen Jesusi jarraitzea ala zorakeria hutsa zen? Gauza bera gertatzen da gaur: merezi ote du bizitza gizatarrago egiteko haren egitasmoan parte hartzea? Ez ote da zentzuzkoagoa nor bere ongizateaz arduratzea? Bien bitartean, hor eman genezake bizitza osoa erabakirik hartu gabe.
Jesusek bi parabola kontatu zituen landa-jendearen bihotza liluratzeko. Nekazari pobre bat berea ez duen soroa aitzurtzen ari da. Halako batean «ezkutuko altxor» batekin egin du topo. A, zer nolako ezustekoa eta poza! Ez du pentsatzen jarri beharrik. «Poz-pozik», duen guztia saldu eta altxorraz jabetu da.
Gauza bera gertatu zaio «harribitxi finen merkatari» aberats bati ere. Halako batean harribitxi ezin baliotsuago batekin egin du topo. Adituegia da gauza horietan bere usaimenak engaina dezan. Eta bat-batean erabaki du. Duen guztia saldu eta harribitxiaz jabetu da.
Jainkoaren erreinua «ezkutuan» dago. Jende askok ez du aurkitu oraindik Jainkoak duen mundu berri baten egitasmoa. Halere, ez da hori iritsi ezineko misterioa. Jesusengan dago «ezkutatua», Jesusen bizitzan eta mezuan. Jainkoaren erreinua aurkitu ez duen kristau-elkarteak ez daki zertarako jaio den Jesus.
Jainkoaren erreinua aurkitzeak aldarazi egiten du hura aurkitu duenaren bizitza. Nahastezina da halakoaren «poza». Bizitzaren muina aurkitu du, bizitza aldaraz dezakeen balioa. Kristauok Jesusen egitasmoa aurkitzen ez badugu, Elizan ez da izango pozik.
Parabola hauetako bi protagonistek erabaki bera hartu dute: «duten guztia saldu dute». Ez da «Jainkoaren erreinuaren eta haren zuzentasunaren» bila aritzea baino gauza inportanteagorik. Gainerako guztia gero etorriko da, gauza erlatiboa da beste guztia eta Jainkoaren egitasmoaren meneko izan behar du.
Hauxe da Elizan, hots, kristau-elkarteetan hartu beharra dugun erabakirik inportanteena: nolabaiteko hainbat gauzetatik geure burua askatu, buru-belarri Jainkoaren erreinuari ekiteko. Alferrikako direnak erantzi. Beste onura batzuez ahaztu. «Galtzen» jakin, egiatasunean «irabazteko». Horrela jokatzen badugu, Eliza bihotz-berritzeko lanean ariko gara.

José Antonio Pagola




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

José Antonio Pagola Itxaldiaren Bideoak ikusteko:
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


domingo, 20 de julio de 2014

2014/07/25 - Santiago, apostolua (A)

José Antonio Pagolaren homiliak.

Igandeko izenburuan "klik" egin, José Antonio Pagolaren homiliak irakurtzeko, partekatzeko, jaisteko edo inprimatzeko. Baita ere goiko menuan A Zikloa, B Zikloa edo C Zikloa aukeratu, zikloaren homiliak irakurtzeko.


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Santiago, apostolua (A)


EBANJELIOA

Nire edari saminetik edan, bai, edango duzue.

Mateo 20,20-28

Zebedeoren emaztea bere semeekin Jesusi hurbildu eta aurrean ahuspeztu zitzaion eskabide bat egiteko. Jesusek galdetu zion:
–Zer nahi duzu?
Eta hark:
–Agindu ezazu nire bi seme hauek, zu errege izatean, bata zure eskuinean eta bestea ezkerrean jar daitezela.
Jesusek erantzun:
–Ez dakizue zer eskatzen ari zareten. Gauza al zarete nik edan behar dudan edari saminetik edateko?
–Bai, gauza gara –esan zioten.
Jesusek, orduan:
–Nire edari saminetik edan, bai, edango duzue; baina nire eskuin-ezkerretan eseri ahal izate hori ez dago nire esku inori ematea; nire Aitak norentzat prestatua duen, hari emango zaio.
Beste hamarrak, hori entzutean, bi anaien aurka haserre jarri ziren. Baina Jesusek dei egin eta esan zien: «Dakizuenez, herrietako buruzagiek menpean hartzen dituzte herriak, eta handi-mandiek beren agintea ezartzen diete. Zuen artean, ordea, ez du horrela izan behar. Zuen artean handien izan nahi duena izan bedi zuen zerbitzari.
Eta zuen artean lehenengo izan nahi duena izan bedi guztion morroi. Gizonaren Semea bezala: hura ez da etorri zerbitzatua izatera, zerbitzari izatera baizik, bere bizia guztien alde ordainsaritzat ematera».

Jaunak esana.

HOMILIA

Data

Izenburua

---

José Antonio Pagola




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

José Antonio Pagola Itxaldiaren Bideoak ikusteko:
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


lunes, 14 de julio de 2014

2014/07/20 - Urteko 16. Igandea (A)

José Antonio Pagolaren homiliak.

Igandeko izenburuan "klik" egin, José Antonio Pagolaren homiliak irakurtzeko, partekatzeko, jaisteko edo inprimatzeko. Baita ere goiko menuan A Zikloa, B Zikloa edo C Zikloa aukeratu, zikloaren homiliak irakurtzeko.


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Urteko 16. Igandea (A)


EBANJELIOA

Utzi biak batera hazten uztaroa iritsi bitartean.

+ Mateo 13, 24-43 (laburren irakurketa 13, 24-30)

Egun haietan, beste parabola bat proposatu zien Jesusek: «Jainkoaren erregetzarekin, gizon batek soroan hazi ona erein zuenean bezala gertatzen da. Etxeko denak lo zeudela, etsaiak soroan sartu eta gari artean olo gaiztoa erein zuen eta alde egin. Garia hazi eta burutu zenean, olo gaiztoa ere agertu zen. Joan ziren, orduan, morroiak etxeko nagusiari esatera: “Jauna, ez al zenuen hazi ona erein soroan? Nondik du, bada, olo gaiztoa?” Hark erantzun zien: “Etsaiaren lana da hori”. Eta morroiek: “Joango al gara olo gaiztoa biltzera?” Baina nagusiak: “Ez, ez dadila gerta olo gaiztoa biltzean garia ere ateratzea. Utzi biak batera hazten uztaroa iritsi bitartean; orduan, igitariei esango diet: Bildu lehenik olo gaiztoa, lotu eta erre; garia, berriz, jaso nire mandiora”».

[Jesusek beste parabola hau kontatu zien: «Jainkoaren erregetza gizon batek soroan ereiten duen mostaza-haziaren antzekoa da.
Hazi guztietan txikiena da; baina, hazten denean, beste barazki guztiak baino handiago bihurtzen da eta zuhaitz egiten, txoriek etorri eta adarretan habiak egiteko moduko zuhaitza».
Beste parabola bat ere esan zien: «Jainkoaren erregetza legamiaren antzekoa da: emakume batek anega bat irinetan nahasten du, eta oraldi guztia harrotzen da».
Irakaspen hauek guztiak parabola bidez eman zizkion Jesusek jendeari, eta ez zien ezer irakasten parabolaz izan ezik. Honela bete zen Jainkoak profetaren bidez esana:

Parabola bidez mintzatuko naiz,
munduaren hasieratik
gordea zegoena azalduko.

Jesus jendetza agurtu eta etxeratu egin zen. Hurbildu zitzaizkion, orduan, ikasleak eta eskatu zioten: «Argi iezaguzu soroko olo gaiztoaren parabola».
Jesusek esan zien: «Hazi ona ereiten duena Gizonaren Semea da; soroa, mundua; hazi ona Jainkoaren erreinuko seme-alabak dira; olo gaiztoa, berriz, gaiztoarenak; olo gaiztoa ereiten duen etsaia deabrua da; uzta, munduaren azkena; eta uzta-biltzaileak, aingeruak.
Olo gaiztoa bildu eta sutan erretzen den bezala, hala gertatuko da munduaren azkenean ere:
Gizonaren Semeak bere aingeruak bidaliko ditu, eta haren erreinutik bereiziko dituzte gaizkileak eta besterentzat gaizpide gertatzen direnak, eta su-labera botako. Negarra eta hortz-karraska izango da han.
Orduan, zintzoek eguzkiak bezala distira egingo dute beren Aitaren erreinuan. Ulertzeko gauza denak uler beza!]

Jaunak esana.

HOMILIA

2014ko uztailaren 20a

GAUZA TXIKIEN GARRANTZIA

Kristautasunari kalte handia egin izan dio mendetan barna triunfalismoak, botere-egarriak eta etsaien aurrean oilar izan nahiak. Bada oraindik Eliza baten botere-mina bizi duenik, elizak beteko lituzkeen, kaleak bere egingo lituzkeen, bere erlijioa mundu guztiari ezarriko liokeen Eliza baten mina.
Irakur ditzagun bi parabola labur. Haietan Jesusek argi uzten du, bere jarraitzaileen eginbeharra ez dela erlijio boteretsu bat eraikitzea, baizik eta Aitaren egitasmo gizatartzailearen (Jainkoaren erreinuaren) zerbitzura jartzea dela, Ebanjelioaren «hazi» txiki batzuk ereinez eta gizartean murgilduz giza bizitzaren «legamia» apur bat bezala.
Lehenengo parabola mostaza-ale batez mintzo da; baratzean ereiten da. Zer du berezirik hazi honek? Guztien artean txikiena dela; hazten denean, barazkiak baino zuhaixka handiagoa bihurtzen dela. Aitaren egitasmoak hasiera oso apala du, baina haren indar eraldatzailea ezin dugu orain imajinatu ere.
Jesusen jarduera Galilean, onberatasun- eta zuzentasun-keinuak ereinez, ez da izan batere handiosa, ezta ikusgarria ere: ez Erroman, ez Jerusalemgo Tenpluan ohartzen dira gertatzen ari denaz. Gaur egun Jesusen jarraitzaileok egiten ari garen lana ezdeusa da esateko: botere-guneek ezikusiarena egiten diote.
Are gehiago, kristauek berek pentsa genezake, alferrikako lana dela mundu hobe bat egin nahi izatea: gizakiak behin eta berriz betiko lazkeriak egiten ditu. Ez gara gai sumatzeko, Jainkoaren erreinua haziz doala mantso-mantso.
Bigarren parabola emakume batez mintzo da: irin-ore handi bati legamia-apur bat nahastu dio. Nola inork ez dakiela, legamia bere lana egiten ari da orean, hau erabat hartzitu arte.
Gauza bera gertatzen da Jainkoaren egitasmo gizatartzailearekin. Behin munduan sartu delarik, gisa historia eraldatzen dihardu isil-isilik. Jainkoak ez du jokatzen kanpotik ezer indarrez ezarriz. Mundua gizatartu nahi du, bere seme-alaben kontzientziari tira eginez, biziera duinago, zuzenago eta anai-arreba artekoagorantz.
Konfiantza izan behar dugu Jesusengan. Jainkoaren erreinua gauza apala eta koxkorra da hasieran; alabaina, Jainkoak lanean segitzen du gure artean, eragiten duelarik bai solidaritatea, bai egiaren eta zuzentasunaren nahia, bai mundu zoriontsuago baten irrika. Haren lankide izatea dagokigu, Jesusi jarraiki.
Eliza botere txikiagokoa, pribilegioz gabetuagoa, pobreago eta pobreekiko hurbilagoa: beti izango da Eliza libreagoa, Ebanjelioaren hazia ereiteko; beti izango da apalagoa, jende artean bizitzeko bizitza duinago eta anai-arreba artekoago baten legamia bezala.


José Antonio Pagola

HOMILIA

2011ko uztailaren 17a

LEGAMIA GISA

Egundoko ausardiaz, jende guztia harrituarazi zuen Jesusek Israelgo profeta bakar bat ere esatera ausartu ez zen hau aldarrikatuz: «Hemen da Jainkoa jada, bere zuzentasun-indar kreatzaileaz munduan bidea urratuz, bere seme-alaben bizitza gizatarrago eta zoriontsuago egiteko». Kanbiatu beharra dugu. Ikasi beharra dugu Berri On honetan sinetsiz bizitzen: etorri dator Jainkoaren erreinua.
Gogo biziz mintzo ohi zen Jesus. Asko sentitzen ziren hitz haiek erakarriak. Beste askok dudak zituen. Ez ote hura guztia zorakeria hutsa? Non ikus zitekeen Jainkoaren indarra mundua eraldatzen? Zeinek kanbia zezakeen Erromaren inperio boteretsu hura?
Behin batean parabola labur-labur bat kontatu zuen Jesusek. Hain laburra eta apala da, non oharkabeko gertatu baitzaie kristauei. Hona zen dioen: «Jainkoaren erreinuarekin, andre batek hartu zuen legamiarekin bezala gertatzen da: hiru neurriko irinetan ezkutatu zuen, dena harrotua gertatu zen arte».
Jende xume hark bazekin zertaz mintzo zitzaion Jesus. Guztiek ikusi zuten ama etxe-atarian ogia egiten. Bazekiten legamia «ezkutatua» gelditzen dela, baina ez eraginik gabe. Era isilean eta ezkutuan dena harrotuz joan ohi da, barrutik. Horrela ari da Jainkoa ere, bizitzaren barnetik.
Jainkoak ez du ezer ezartzen kanpotik, baizik eta barnetik eraldatzen du pertsona. Ez du dominatzen inor bere botereaz, baizik eta maitasunez erakartzen du ongirantz. Ez du bortxatzen inoren askatasuna, baizik eta bere burua eskaintzen du gure bizitza zoriontsuago egiteko. Horrela jardun behar dugu geuk ere, haren erreinuari bidea ireki nahi badiogu. Aldi berria ari da sortzen Elizarentzat. Kristauek ikasi beharra izango dugu gutxiengo bezala bizitzen, gizarte sekularizatu eta anitz batean. Leku askotan, kristautasunaren geroa, hein handian, honen baitan egongo da: fededunen talde txikiak sortu ala ez, ebanjelioak erakarriak eta Jesusen inguruan elkartuak.
Pixkana, fedea apal-apal bizitzen ikasiko dugu, zaratarik atera gabe eta ikuskari handirik gabe. Jada ez dugu landuko hainbesteko botere- eta ospe-gurarik. Ez ditugu galduko geure indarrak irudi arranditsuak eskaintzen. Funtsezkoaren bila jardungo dugu. Jesusen egian ibiliko gara.
Jesusen gogoari jarraituz, bizitza sanoaren «legamia» gisa bizitzen saiatuko gara gizartean, eta apalki urtzen den «gatz» apur bat gisa, bizitza modernoari gustu ebanjelikoa emateko. Geure inguruan Jesusen biziera kutsatuko dugu eta Ebanjelioaren indar inspiratzailea eta eraldatzailea hedatuko dugu. On eginez biziko gara. Jesus bezala.

José Antonio Pagola

HOMILIA

2008ko uztailaren 20a

LEGAMIA BEZALA

Behin eta berriz errepikatzen zuen Jesusek: hemen da jada Jainkoa mundu eraldatu nahian; etorri dator haren erregetza. Ez zen gauza erraza hari sinestea. Jendeak beste gauza ikusgarriago bat espero zuen: non dira idazle apokaliptikoek aipatzen dituzten «zeruko seinaleak»? Non eta zertan suma daiteke Jainkoaren ahala sinesgabeei bere erregetza ezartzen diela?
Bere presentzia beste era batean atzematen irakatsi behar izan zien Jesusek. Artean gogoan zuen haurtzaroan bere etxe-atarian ikusi ohi zuen ikuskari hau. Ama eta beste emakumeak goizean goiz jaiki ohi ziren larunbat, aste guztirako ogia oratzera. Horrek Jainkoaren amatasun-jarduera zekarkion burura Jesusi: munduan bere «legamia» sartzen ikusten zuen Jainkoa.
Jainkoaren erregetzarekin, emakumeak irin-orean «ezkutatzen duen legamiarena» bera gertatzen da, «dena» hartzitua gerta dadin. Horra nola diharduen Jainkoak. Ez dator kanpotik ezer indarrez ezartzera, Erromako enperadoreak egin ohi duenaren kontra, baizik eta giza bizitza barnetik eraldatzera dator, modu isilean eta ezkutuan.
 Horrela ari ohi da Jainkoa: ez du ezer ezartzen, baizik eraldatu egiten du; ez du inor mendean hartzen, baizik erakarri egiten du. Eta horrela jokatu behar dute haren egitasmoan partaide izan nahi dutenek: haren egia, haren zuzentasuna eta haren maitasuna modu apalean, baina indar eraldatzailez munduan sartzen duen «legamia» bezala ari behar dute.
Jesusen jarraitzaileok ezin agertu gara gizarte honetan «kanpotik» ari bagina bezala, guk bezala pentsatzen ez dutenak mendean hartu eta kontrolatzeko geurea ezarri nahiz ari bagina bezala. Ez da hori Jainkoaren erregetzarako bidea urratzeko modua. Gizarte «barruan» bizi behar dugu, gaur egungo munduaren ziurtasun-ezak, krisiak eta kontraesanak konpartituz, eta Ebanjelioak eraldatu duen geure bizitzaren ekarpena eginez.
 Geure fedea, Jesusen testigu leial bezala, «gutxienen zori» bezala bizitzen ikasi beharra dugu. Ez da botere sozial edo politiko handiagoa Elizak behar duena, baizik apaltasun handiagoa, Jesusi eralda dezan utziz, eta mundua gizatarragoa egingo duen legamia izanez.

José Antonio Pagola



Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

José Antonio Pagola Itxaldiaren Bideoak ikusteko:
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


lunes, 7 de julio de 2014

2014/07/13 - Urteko 15. Igandea (A)

José Antonio Pagolaren homiliak.

Igandeko izenburuan "klik" egin, José Antonio Pagolaren homiliak irakurtzeko, partekatzeko, jaisteko edo inprimatzeko. Baita ere goiko menuan A Zikloa, B Zikloa edo C Zikloa aukeratu, zikloaren homiliak irakurtzeko.


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Urteko 15. Igandea (A)


EBANJELIOA

Atera zen behin ereilea hazia ereitera.

+Jesu Kristoren Ebanjelioa San Mateoren liburutik  13, 1-23 (laburren irakurketa 13, 1-9)

Egun batez, Jesus etxetik atera eta aintzira-ertzean eseri zen. Eta hainbeste jende bildu baitzitzaion ondora, txalupa batera igo eta eseri egin zen. Jende-taldea, berriz, hondartzan zegoen.
Eta luze hitz egin zien parabola bidez. Honela mintzatu zitzaien: «Atera zen behin ereilea hazia ereitera. Ereitean, zenbait ale bide-bazterrean erori zen, eta txoriek etorri eta jan egin zuten. Beste zenbait harri artean erori zen, lur handirik ez zen tokian; eta, axaleko lurra izanik, berehala erne zen; baina eguzkiak jo orduko, erre egin zen eta, sustrairik ez zuelako, ihartu. Beste zenbait ale sasi artean erori zen, eta sasiek, haztean, ito egin zuten hazia. Gainerakoak lur onean erori ziren, eta fruitua eman zuten: bateko ehun edo hirurogei edo hogeita hamar. Ulertzeko gauza denak uler beza».

[Ondoratu zitzaizkion ikasleak Jesusi eta galdegin zioten:
–Zergatik hitz egiten diezu parabola bidez?
Jesusek erantzun zien:
–Zuei eman zaizue Jainkoaren erregetzaren misterioak ezagutzea; horiei, ordea, ez.
Izan ere, duenari eman egingo zaio, eta gainezka izango du; ez duenari, ordea, daukan apurra ere kendu egingo zaio.
Hona zergatik hitz egiten diedan parabola bidez: begiratu bai, baina ikusten ez dutelako; entzun bai, baina ez aditzen, ez ulertzen ez dutelako.
«Horrela, Isaias profetak esana betetzen da horiengan:

«Entzungo duzue, bai,
baina ulertu ez;
ikusiko duzue, bai, baina ohartu ez.
Izan ere, herri honek
gogortu egin ditu buru-bihotzak,
gortu belarriak, itsutu begiak.
Ez bezate beren begiez ikus,
ez belarriez entzun,
ezta buruaz ulertu ere,
horrela niregana bihur ez daitezen
eta salba ez ditzadan.

«Zorionekoak, ordea, zuen begiak, ikusten dutelako, eta zuen belarriak, entzuten dutelako!
Benetan diotsuet: Profeta eta gizon santu askok ikusi nahi izan zuten zuek ikusten duzuena, baina ez zuten ikusi, eta entzun nahi zuek entzuten duzuena, baina ez zuten entzun.
«Entzun ezazue, beraz, ereilearen parabolaren esanahia. Erregetzaren mezua entzun bai, baina ulertzen ez duenari, gaiztoa etortzen zaio eta bihotzean erein zaiona kendu egiten dio. Hori da, mezua “bide-bazterrak” hazia bezala hartzen duena. “Harri-arteak” bezala hartzen duena hauxe da: mezua entzutean, berehala pozik onartzen duena; baina sustrairik gabea eta iraupen gutxikoa izanik, mezua dela-eta estuasun edo erasoaldiren bat sortu orduko, erori egiten da. “Sasi-arteak” bezala hartzen duena hauxe da: mezua entzun bai, baina bizitza honetako ardurak eta diru-goseak mezua ito egiten diotena, fruiturik gabe utziz.
“Lur onak” bezala hartzen duena hauxe da: mezua entzun eta ulertzen duena; honek fruitua ematen du: bateko ehun edo hirurogei edo hogeita hamar».]

Jaunak esana.

HOMILIA

2014ko uztailaren 13a

EREIN

Ereilearen parabolaren kontakizuna bukatzean, dei hau egin du Jesusek: «Entzuteko belarririk duenak, entzun dezala». Parabola arretaz entzuteko esan nahi digu. Baina zertaz behar dugu egin gogoeta? Ereileaz? Haziaz? Lur-mota desberdinez?
Tradizioz, hazia hartzen duten lur-alorrei erreparatu izan diegu, kasik bakarrik; ebanjelioa entzutean, zein jarrera izan ohi dugun aztertzeko. Halaz guztiz, garrantzizkoa da ereileari eta ereiteko moduari erreparatzea.
Hau dio lehenik eta behin kontakizunak: «Irten zen ereilea ereitera». Konfiantza harrigarriz egin du lana. Ugari erein du. Hazia erori da, alde guztietan erori ere, baita hazia, itxuraz, nekez erne daitekeen lekuan ere. Horrela egiten zuten Galileako laborariek, bide-ertzetan eta alor harritsuetan ere ereiten baitzuten.
Jendeari ez zaio gertatu gauza zaila ereilea zein den ateratzea. Horrela ereiten du Jesusek bere mezua. Goizero ikusten dute irteten, Jainkoaren Berri Ona hots egitera. Bere Hitza ereiten du, bai hura onartzen duen jende xumearen artean, baita uko egiten dioten lege-maisu eta fariseuen artean ere. Ez du sekula amore ematen. Haren ereitea ez da izango agorra.
Krisialdi erlijiosoak gaina hartu diogun honetan, pentsa genezake, Ebanjelioak galdua duela bere jatorrizko indarra eta Jesusen mezuak ez duela jada tiramenik gaur egungo gizon-emakumeak erakartzeko. Egia esan, gaurko hau, ez da egokiera arrakasta deigarriak «uztatzeko», baizik eta ereiten ikasteko, amore eman gabe, apal-apal eta egiaz.
Ez da Ebanjelioa indar gizatartzailea galdu duena; gu geu gara, hots egiten ari garena fede ahula eta dudakorra dela medio. Ez da Jesus tiramen-indarra galdu duena. Gu geu gara, indarra galarazten dioguna geure inkoherentzian eta kontraesanak direla medio.
Frantzisko aita santuak dio ezen, kristau batek Jesusekiko lotura estu bat bizi ez duenean, «laster joaten zaiola bere gogo beroa eta eskualdatu nahi duen mezuaren inguruko segurantza galtzen duela, indarra eta suharra falta zaizkiola. Eta konbentzimendurik, gogo berorik, segurantzarik, maiteminik ez duen pertsonak ezin konbentzitu duela inor».
Ebanjelizatzea ez da doktrina baten berri ematea, baizik eta Jesusen indar gizatartzaile eta salbatzailearen indarra agertzea da gizartean eta pertsonaren bihotzean. Hau ezin egin da nolanahi. Gauzarik garrantzizkoena ez da predikarien, katekisten eta erlijio-irakasleen kopurua, baizik kristauengan irradia genezakeen kalitate ebanjelikoa. Zer dugu kutsatzen? Axolarik eza ala fede beroa? Eskastasuna ala gizatasun handiagoko biziaren suharra?


José Antonio Pagola

HOMILIA

2011ko uztailaren 10ea

EREITERA IRTEN

«Ereitera irten zen» ereilearen parabola kontatu aurretik, ebanjelariak honela aurkezten digu Jesus: «etxetik irten da» Jesus, jendeagana joan eta, eseririk eta presarik gabe, Ebanjelioa ereiteko, «denbora luzean», mota orotako jende artean. Mateoren arabera, Jesus da egiazko ereilea. Harengandik ikasi behar dugu gaur egun ere Ebanjelioa ereiten.
Lehengo gauza, geure etxetik irtetea da. Hori da Jesusek ikasleei beti eskatu izan diena: «Joan mundu osoan barna..», «Joan eta egin ikasle...». Ebanjelioa ereiteko, geure segurtasunetik eta interesetatik irten beharra dugu. Ebanjelizatzeak «tokialdatzea» eskatzen du, jendearekin topo nola egingo bilatzea, gaur egungo gizon-emakumeekin komunikatzea, geure eliz mundu koxkorrean hesiturik gelditu gabe.
Besteengana «irtete hau» ez da proselitismoa. Ez du zerikusirik ezer ezartzearekin edo birkonkistatzearekin. Jendeari Jesusekin topo egiteko eta Berri On bat ezagutzeko aukera eskaintzea da; onartzen badute, hobeto eta era egokiagoan eta sanoagoan bizitzen lagunduko diena. Horixe da funtsezkoa.
Ereitera ezin atera gara geurekin hazia eraman gabe. Ebanjelioa beste batzuei hots egitea pentsatu aurretik, Elizaren baitan onartu behar dugu hura, geure elkarteetan, geure bizitzan. Okerra izango litzateke sentitzea kristau-tradizioaren gordailu huts garela, besteei eskualdatzeko eginkizuna dugula soilik pentsatuz. Ebanjelioa bizi ez duen Elizak ezin kutsatu izango du inor. Jesusen urratsen arabera bizitzeko gogorik arnasten ez duen elkarteak ezin gonbidatu du inor hari jarraitzera.
Gure elkarteetan diren espiritu-energiak ustiatu gabe gelditzen dira batzuetan, adore-ezaren eta desilusioaren giro orokortuak blokeatuak direlarik. «Existitze hutsari» emanik bizi gara, bizi berria ereiteari ekin ordez. Geure fedea iratzarri beharrean gara.
Bizi dugun krisiak nola-halako kristautasun bat hiltzera garamatza; baita, ordea, fede berritu baten hasierara, Jesusi leialago eta ebanjelioaren araberakoago den fedearen hasierara. Ebanjelioak indar handia du aro bakoitzean Kristoganako fedea era berri batean sortzeko. Baita gure egun hauetan ere.
Baina ikasi beharra dugu fedez ereiten, errealismoz eta egiaz. Ebanjelizatzea ez da ondare bat eskualdatzea, baizik fede baten jaiotza posible bihurtzea, ernetzen den fedea, ez iraganaren «klonazio» bezala, baizik Ebanjelioari emandako erantzun berri bezala, geure garaiko galdera, sufrimendu, poz eta esperantzatik sortua. Ez da jendea edozer gauzarekin uzteko garaia. Jendearen bihotzean Ebanjelioaren funtsa ereiteko ordua da.

José Antonio Pagola

HOMILIA

2008ko uztailaren 13a

BELARRIAK BAI BAINA ENTZUN EZ

Jesusen parabolak beti gertatu izan dira liluragarri haren ikasleentzat. Ebanjelioek berrogei inguru gorde dituzte. Segur aski, Jesusek gehiena errepikatu zituenak dira, edo ikasleen bihotzean eta oroimenean sakonenik ezarri zirenak. Baina, nola irakurri parabola horiek? Nola atzeman horien mezua?
Mateok, lehenik eta behin, gogoratzen digu, ezen parabolak munduan Jesusek «erein» dituela. Jendeari bere mezua ematera «irten zen Jesus bere etxetik», eta haren lehen parabola honela hasten da hain juxtu: «Irten zen ereilea ereitera». Jesus da ereilea. Haren parabolak deiak dira: bizia hark bizi eta hartzen zuen bezala bizi eta hartzeko deiak. Jesusekin sintonizatzen ez badugu, nekez ulertuko ditugu haren parabolak.
«Erreinuko hitza» erein du Jesusek. Hala dio Mateok. Parabola bakoitza gonbita da: mundu zahar, azal hutseko eta gizatasun gutxikotik «herri berri» batera, bizi-bizira, Jainkoak beren seme-alabentzat gogoko duen batera igarotzeko gonbita. «Jainkoaren erreinua» deitzen zion Jesusek herri horri. Mundua gizatarragoa egiten Jesusi jarraitzen ez badiogu, nolatan uler genitzake haren parabolak?
«Bihotzean» ereiten du Jesusek bere mezua, hau da, pertsonaren barnean. Hor gauzatzen da benetako bihotz-berritzea. Ez da aski parabolak predikatzea. Elizaren, hau da, kristauen bihotza Jesusi irekitzen ez bazaio, ez dugu sekula haren indar eraldatzailea atzemango.
Jesusek ez du inor bereizten. Hau da gertatzen: haren «ikasle» izan eta haren urratsei jarraitzen dietenei Jainkoak «Erreinuko sekretuak ezagutarazten» dizkie. Eta gainerakoei ez. Parabolak ulertzeko giltza dute ikasleek; gero eta sakonkiago ezagutuko dute Jainkoaren egitasmoa. Baina urrats hori egiten ez dutenek, aukera hori egiten ez dutenek ezin ulertu dute haren mezua, entzuten duten apurra ere galdu egiten dute.
Hau izan daiteke gure arazoa: «bihotza sorgorturik» bizi nahi izatea. Saihestu ezineko hau gertatzen da orduan. Belarriak izan, bai, baina inolako mezurik entzun ez. «Begiak» izan, bai, baina Jesus ikusi ez. Gure bihotzak ez du ezer ulertzen. Nola ereiten da ebanjelioa gure kristau-elkarteetan? Nola esnatzen dugu geure artean Ereilea onartzeko gogoa?

José Antonio Pagola



Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

José Antonio Pagola Itxaldiaren Bideoak ikusteko:
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com